Hassan
Mijn lievelingsdier is het landschildpad. Altijd het huis bij je en heerlijk rustig. Nooit rennen of haasten, gewoon ontspannen rondscharrelen. Snel tevreden met een stukje appel of een blaadje sla. Zo was jarenlang Hassan mijn schildpad. Zijn soort wordt door kenners een vierteen landschildschildpad genoemd en komt voor in Aziatische landen. Ik zei dat hij uit Afghanistan kwam omdat, toen nog wel, mij dat een interessant land voor Hassan leek. Nu zou ik dat niet meer zeggen... Hoewel hij nooit een teken van herkenning heeft gegeven, denkt ik toch dat hij me wel mocht, hij heeft me tenminste nooit gebeten. In oktober/november zette ik hem met zijn pootjes in een lauwwarm badje en liet hem poepen, Hassan moest ‘leeg' worden. Vervolgens kreeg hij geen voedsel meer en verhuisde naar de zolder. In zijn kooi met hooi met daarboven een warmtelamp ging hij in een rustig, donker hoekje de winter in. Na verloop van enige tijd ging de warmtelamp uit en ging Hassan in winterslaap. ‘Hij wel, ik niet, de bofkont!”, dacht ik dan jaloers. Begin maart ging de warmtelamp weer aan en ontwaakte Hassan langzaam. Ik zette hem weer in een lauwwarm badje en liet hem daarvan drinken, zo kwamen zijn darmen weer op gang. In de zomermaanden mocht hij naar buiten. Van een oude zandbak had ik een leuk buitenverblijf gemaakt met gras en een heuvel waarin een pvc-buis zat, zo overnachtte mijn vriendje. Tot het fout ging. Ik was niet thuis en er kwam een wolkbreuk. Het buitenverblijf liep vol water en Hassan kreeg het slecht. Zijn schild verweekte en mijn oudste zoon heeft, met behulp van een dierenarts, nog getracht Hassan te redden. Het mocht niet baten, mijn vriendje overleed. Ik had nooit aan de mogelijkheid van regen gedacht en heb mij jarenlang beschaamd gevoeld. Sorry, ouwe jongen, hoewel je daar niets meer aan hebt!