'Diversiteit geeft kleur aan het leven'
Vervolg van de voorpagina
Daarna woonde ze een aantal jaar in Harderwijk en had daar verschillende baantjes waaronder bij het Dolfinarium en bij de Vaarschool. "Bij Vaarschool Harderwijk bestierde ik het restaurant en zwaaide de scepter in de keuken, onder het genot van een lekker stukkie jazzmuziek. Eén van die studenten die daar surfles gaf, Gerald van Dijk, vroeg mij of ik eens wilde komen zingen in de bigband waar hij trompet in speelde. Ik kende ongeveer alle jazz-standards uit mijn hoofd, maar in een band had ik nooit gezongen. Uiteindelijk had ik de stoute schoenen aangetrokken, nu 37 jaar geleden, en zing nog steeds in verschillende bandjes. Ook met Gerald maak ik nog steeds muziek. Zie youtube."
Liefde voor jazz
"De liefde voor deze muziek heb ik van mijn vader. We hadden niet veel toen ik klein was, maar wel een piano waar mijn vader met veel gevoel mooie jazzballads op speelde. Eén van zijn eerste platen was Oscar Peterson, ik vond het heerlijk! Veel vrienden hebben genoten van mijn vaders pianospel. Zo ook Aris Bouwens, die bij ons thuis kwam toen wij net in Langedijk woonden. Hij kwam aan de deur met boodschappen en bleef meteen koffie drinken. Als hij mijn vader nog wel eens beschrijft zie ik hem zo weer zitten in ochtendjas met sigaretje achter de piano een lekker deuntje wegspelen."
Tegenpolen
Toen Susan 37 jaar was, had ze er al een bewogen leven opzitten. “Ik had mezelf nogal aardig uitgeput. Het werd tijd om een beetje structuur en rust te creëren, maar hoe? Ik heb hulp gevraagd en ben een paar jaar in retraite gegaan. Goed had ik het daar! Er was structuur, ik kon werken aan mezelf en kwam tot rust. Daar ontmoette ik ook Fons, de vader van mijn prachtige dochters Suus en Roos. Fons en ik waren tegenpolen. Hij is introvert, ik extravert. Ik was druk, hij heel rustig. We gingen vanuit Harderwijk in Oudkarspel wonen. Helaas is Fons overleden."
Vrouwenhuis
In dit huis woont ze nog steeds samen met haar dochters, een gezellige drie-eenheid. "Die meiden willen wel uitvliegen, maar zie maar eens een huis te krijgen als je begin twintig bent. Suus werkt als schuldhulpverlener in Amsterdam en Roos studeert communicatie, ook in de hoofdstad. Tegelijk hou ik ze graag nog thuis hoor, we hebben een gezellig vrouwenhuis zo. Ook mijn buren zijn de beste die je je maar kunt wensen. Zij komen uit Syrië en zijn vijftien jaar geleden gevlucht met nauwelijks bagage maar wél een rugzak vol ellende. Een getraumatiseerde moeder met twee dochters, haar zoons kwijtgeraakt in de vlucht voor de oorlog en vader doodgeschoten. Ik ben naar ze toegegaan en heb ze welkom geheten: Kan ik helpen? Ze spraken de taal niet, konden niet lezen of schrijven, toch begreep ik veel. In het AZC word je opgevangen maar verder leer je er niet veel, dat gebeurt pas als je de vluchtelingenstatus hebt gekregen. Door mijn buren kwam ik ook met Vluchtelingenwerk Langedijk in contact. Ik wist niet dat dit in Langedijk gevestigd was en heb gevraagd of ik vrijwilliger kon worden.
Naast mijn buren heb ik vele gezinnen en alleenstaanden onder mijn hoede gehad, ontzettend mooi en dankbaar werk. Je heet de mensen welkom, drukt ze tegen je hart en krijgt er vele familieleden bij. Vervolgens valt er veel te regelen. Wel moet je voor jezelf grenzen stellen, waar ik moeite mee heb. De mensen hebben veel hulp nodig, het houdt nooit op. Uiteindelijk ben ik gestopt, maar help ik nog wel een aantal mensen die mij zeer na aan het hart liggen."
Vooroordelen
Susan verbaast zich wel eens over de vooroordelen die er heersen omtrent vluchtelingen. “Ten eerste kom je niet zomaar een land als Nederland binnen. Ik heb gezien hoe dat in zijn werk gaat op Schiphol waar de eerste schifting plaatsvindt tussen eventueel blijven en meteen terug. Vervolgens komen zij ook in Ter Apel, een aanmeldcentrum waar zij geïnterviewd worden. Van daaruit gaan zij naar een asielzoekerscentrum, alwaar zij wachten op een status. Dat kan snel, maar soms ook lang duren. De meeste mensen hebben een verschrikkelijke reis achter de rug en een verschrikkelijk leven in hun eigen land. Ik vind dat elk mens recht heeft op een fatsoenlijk bestaan, waar je ook vandaan komt. waarom wij wel en zij niet?"
Kleur
"Tijdens mijn werk bij Vluchtelingenwerk Langedijk heb ik gemerkt dat er veel onwetendheid is wat betreft andere culturen. Jammer, want al die diversiteit geeft kleur aan het leven, en bovendien heb ik van hen weer geleerd wat saamhorigheid inhoudt en waar het uiteindelijk omgaat in het leven. Dat je er bent, dat je voor elkaar er bent, en het leven wat aangenamer maakt voor degene die het moeilijk heeft. Ontmoeting is de beste manier om vooroordelen weg te nemen!"