Zeven eieren
Drie weken voor Pasen was mijn witte hen voor het eerst in haar jonge kippenleven broeds. Ze bezette de legkast en besloot er niet meer uit te komen.
Omdat broeden op een nep ei geen zin heeft, trakteerde ik haar op zeven eieren van de kippen van buurman.
In zijn toompje paradeert namelijk een zwarte haan, Samuel, een prachtige potente vogel, die zijn mannetje staat en na elke betreding triomfantelijk kraait.
Hoopvol hield ik het broedende kipje in de gaten.
Het werd paaszaterdag, guur weer.
De eenentwintig broeddagen zaten erop. Waren er al kuikens?
Toen ik de klep van de legkast langzaam omhoog deed, waaide een straffe noordenwind in mijn nek. Voor me lagen zeven onbedekte eieren in het stro, een ervan stond half open met een volgroeid kuiken erin … het bewoog!
En moeder zelf? Die zat in de lege legkast ernaast, doodstil in haar eentje. Waarom had ze de boel in de steek gelaten? Wat nu? Vlug pakte ik haar met beide handen op en zette haar terug op de eieren en het half geboren kuiken.
Aarzelend en weinig enthousiast bekeek ze het broedsel, zakte toen door haar poten en bedekte tot mijn opluchting het aanstaande nageslacht van Samuel.
Gauw liet ik de klep zakken, opgetogen vertelde ik binnen het goede nieuws en hield de verdere dag een bezorgd oogje in het zeil.
Op de ochtend van paaszondag nam ik opnieuw een kijkje.
Ik hoorde gepiep, maar niet van het kuiken dat ik gisteren geboren zag worden. Levenloos en nat lag het aan de rand van het nest. Jammer. Even later ontdekte ik gelukkig een levend kuiken, opgedroogd en zwart als vader en weer later een tweede, luid piepend tussen de poten van stiefmoeder. Aan het eind van de middag volgde nummer drie, een witte en ik voelde me rijk.
Maar waar ik op hoopte, een vrolijke paas met zeven kuikens, werd het niet.
De volgende morgen vond ik de twee zwarte kuikens buiten het nest, koud en al stijf.
Het witte kuiken gaf later die dag ook de geest.
En de overige drie eieren? Die bleken na onderzoek onbevrucht. Tsja.