De kunst van Bennie Min
Vervolg van voorpagina
"Map wist niet dat hij zo creatief was. Totdat hij met mij trouwde", lacht ze. Haar eigen creativiteit ontwikkelde ze al als kind, als onderdeel van een creatieve familie. Haar doorbraak als kunstenares kwam in 1975 toen ze haar werk exposeerde in Galerie De Kapberg. "We werden als familie gevraagd te exposeren onder de titel 'Minnespel'. Ik had wat kleine schilderijtjes gemaakt die daar werden getoond, en na afloop was alles verkocht. Vervolgens werd ik gebeld door diverse galerieën en sindsdien heb ik veel geëxposeerd."
Liefde
Map is haar tweede man, maar eigenlijk was deze liefde voorbestemd. "Ik kwam hem een aantal zomers tegen bij het zwembad tussen Bergen en Alkmaar. We waren nog erg jong maar we vonden elkaar al heel leuk. Toen ik 13 werd ging ik met vriendinnen naar het strand; het zwembad had afgedaan en we verloren elkaar uit het oog. Ik trouwde met de vader van mijn kinderen en leefde mijn leven in Schagen. Dat huwelijk liep op de klippen en net in die donkerste dagen kwam ik mijn zwemvriendje weer tegen. Hij was ook gescheiden en sindsdien zijn we samen, al 43 jaar.
Bennie is erg productief, dagelijks zit ze in haar atelier te schilderen, tekenen, borduren of te schrijven. Veel van haar werken zijn inmiddels verkocht, ze zit daar absoluut niet mee. “Wel wil ik altijd graag weten waar het werk komt te hangen en wie het heeft gekocht. Maar als dat niet bekend is dan laat ik het ook weer los hoor." Er is wel één werk dat ze nooit zal verkopen, Dit is het grote schilderij dat aan een wand in de kamer prijkt. Het stelt een bos voor met tussen de bomen acht keer hetzelfde figuurtje, een meisje, Bennie zelf. In een jurkje dat haar moeder ooit voor haar maakte. "Het is gebaseerd op het verhaal van de liefde tussen de negentiende-eeuwse romantische dichter John Keats en zijn veel jongere buurmeisje Fanny Brawne. Zij is op weg naar haar geliefde die wat ziekelijk is. Op weg naar hem, als een soort Roodkapje, laat ze zich in een veld vol blauwpaarse wilde hyacinten vallen terwijl ze zijn liefdesbrief leest. Al schilderend dacht ik 'Wat moet ik met dat meisje uit een ver voorbije tijd?' Tot haar eigen verrassing kwam zij zelf uit de verf. Daarna plaatste ze aan de bosrand acht keer het witte punthuisje waarin zij opgroeide in Bergen. Tenslotte liet ze met haar kwast de zon flink over het paneel schijnen.
Maar deze anekdote blijkt niet de reden waarom dit schilderij nooit weg kan. De achterkant van het schilderij is de eigenlijke reden. "Een bijzonder verhaal hoor!" waarschuwt Bennie alvast. "Ik schilderde eens een portret van een jonge vrouw. Voordat ik een portret schilder heb ik eerst een ontmoeting, een gesprek, ik kijk en luister, maak of vraag foto's en dan ga ik aan de slag. Mijn zesde zintuig of hoe je het ook noemt en waar het vandaan komt, doet de rest. Er komt als het ware informatie binnen en ik ‘voel’ de persoon die ik schilder. Bij deze mevrouw ging het allemaal wat moeizamer. Ik begreep niet goed waarom, kreeg er de vinger niet achter. Toen tussentijds het moment daar was om het schilderij voor zover het klaar was, te laten zien, schrok ze van wat ik had geschilderd. Het was niet het gezicht dat zij wilde zien; het leek precies op haar moeder. Ook mooi, zou je denken maar ze wilde het portret absoluut niet hebben. Dus bleef het schilderij bij mij. Ik heb er geen streek verf meer op gezet, het is en blijft onaf. Ik heb het omgedraaid, en vervolgens -zo’n twintig jaar later- dit werk erop geschilderd!"
Bescheidenheid
Ondanks de bekendheid die Bennie heeft verworven met haar schilderkunst, zo is ze diverse malen geïnterviewd voor dagbladen en vakbladen en heeft ze in diverse galerieën mogen exposeren, bescheidenheid siert haar. "Het mooiste compliment dat iemand over mijn werk kan geven is: 'Ik zie het al: dat is een echte Bennie Min."'