Nog één keer dan: over Bloemwijk
Voer voor stedenbouwkundigen of planologen, historici ook: mag een stad herkenbaar blijven aan de hand van een bepaalde bouw, die een tijdsbeeld vormen, ook als het niet meer voldoet aan de eisen die we nu stellen aan verantwoord wonen?
Neem nu ‘ons’ Bloemwijk bijvoorbeeld, gebouwd pal na de oorlog toen we (erg veel) haast hadden om te bouwen, net als nu eigenlijk. Een gemeentelijk constructeur zei eens tegen mij: ‘De kwaliteit van veel huizen die juist na de oorlog zijn gebouwd, is eigenlijk beroerd.’ De vader van mijn zwager Nico, die als een van de eersten in Bloemwijk gingen wonen, had een eenvoudig argument om er te gaan wonen: er moest in ieder geval een wc in huis zijn. En dat bleek het geval.
Bloemwijk is/wordt nu gesloopt en nu al hebben we spijt. De ravage die we nu zien maakt het verlies extra duidelijk en pijnlijk. Een paar generaties woonden hier toch, kinderen speelden op straat, een eerste auto in de straat. Een betaalbare volksbuurt waar iedereen zich eigenlijk prima voelde. Er was ook veel verloop, want de huizen waren klein en nieuwe gezinnen waren niet van plan met z’n zessen in zo’n huisje te wonen.
Het plan van Van Alckmaer, dat er slim en geraffineerd doorheen werd geloodst, levert vast fijne nieuwe, duurzame huizen op. Vast. Maar heel spijtig is dat het creatieve plan van de Historische Vereniging Alkmaar en Heemschut om het originele kwadrant te behouden als karakteristiek element, als tijdsmonument ook, is weggestemd. Dom.
Maar: laten we vooruit kijken, want de karavaan trekt verder. En de Historische Vereniging Alkmaar wenst u een gezond en fantastisch nieuwjaar!
Rob Marijn, HVA