Sociale media
Had ik eindelijk tijd om even rustig op de wc te zitten… jawel hoor… gaat mijn mobiel. Dat is dan weer een groot voordeel: je bent bereikbaar. Het wordt wel even lastig; mobiel in de hand en papier pakken. Maar tijd om erover na te denken heb ik niet. ‘Sander hier.’ Hij klinkt alsof hij zwaar aan het panikeren is. ‘Klaas, jongen, heb jij op je mobiel gekeken? Ben jij al op Facebook geweest? Of Instagram? Heb jij geprobeerd een WhatsApp te verzenden?’ Hij spreekt gehaast. Het moet vast ernstig zijn. ‘Kortom Klaas, heb jij al op sociale media gezeten?’ Ik zit op de wc en al helemaal niet op sociale media, hoewel de wc voor mij ook sociaal is.
‘Sander, vriend, bel je me daarvoor op?’
‘Ja Klaas. Dit is uitermate belangrijk. Je hebt het niet in de gaten gehad hè. Alles ligt plat. Zo plat als wat. Ik moet verdorie afkicken. Ik verveel me te pletter man. Er heerst motorisch onrust in mijn lichaam. Begrijp jij dat, Klaas? Nee, dat begrijp jij niet. Je doet zelden wat op die sociale media. Af en toe een appje versturen. Per jaar op één hand te tellen, die ik van jou krijg. Af en toe op Facebook een column van je. Dat kan trouwens nu ook niet. Haha, je kan je column niet plaatsen. Je vrienden zullen ontwenningsverschijnselen krijgen… potverdorie, ik heb ze al, ik voel het. Ik sta te trillen als een riet.’
‘Ga dan zitten, Sander,’ spreek ik vanuit het kleinste kamertje, waar de onprettige geur langzamerhand toeneemt.
‘Ja, jij kan makkelijk praten. Je zit zeker op je gemak?’
Daar had Sander zonder het zelf te weten een punt.
‘Vertel Sander, wat is er nu aan de hand dat je zo in paniek bent?’
‘Storing, man. Storing. Immens groot. Alles ligt eruit. Heb ik toch al gezegd. Geen Facebook, geen Instagram en geen mogelijkheden om een WhatsApp te versturen. Niks kan. Wat moet ik? Zeg jij eens wat! Jij zit er niet mee hè?'
Ik denk bij mezelf dat ik er wel degelijk meezit: een opkomende stinkende geur en een onzinnig belgesprek.
‘Sander, ik heb een goed advies. Doe sociaal: verwen je vrouw eens.’ Opgehangen.