Fotografe Sandra Minten ‘Ik moet mijn hart kunnen volgen’
(Vervolg voorpagina)
ASSENDELFT - "Ik werk niet zoals de schoolfotograaf. ‘Even een kwinkslag maken, lachen en klaar is Kees'. Doordat ik analoog werk, moet je de tijd nemen voor scherpstellen met de loep, je belichting meten, compositie bepalen, diafragma instellen etc. Dat betekende voor de kinderen wachten waardoor ze ‘in zichzelf afdaalden' en in het hier en nu kwamen. Dat was precies hoe ik ze wilden vastleggen.”
Sandra ging een stap verder dan beeld alleen. Het ging haar om hechte verbinding met haar leerlingen. Wat voor emoties hadden de kinderen doordat ze niet bij opa en oma op bezoek mochten? Wat deed het gebrek aan samen sporten? Het missen van sociale contacten en niet naar school mogen? Ze liet haar pupillen in dichtvorm een reflectie maken over de lockdown.
Mindmap als leidraad
“Natuurlijk moesten we eerst een kader scheppen om te helpen hoe je in een rondeel (achtregelig gedicht) gevoelens onder woorden kunt brengen. Aan de hand van ‘praatkaartjes’ heb ik ze een mindmap laten maken. Die diende als leidraad voor het gedicht. Bovendien heb ik lesgegeven over beeldspraak en gedichten maken. Zo gaven we de kinderen de juiste tools om hun emoties uit te kunnen drukken in dichtvorm”, licht Sandra toe.
Het leverde ontroerende, handgeschreven gedichten op die je hart raken. Zoals die van Sanne die haar hartvriendin mist. En Fedde die ‘zo bang is als een aap zonder boom’ om wat corona voor de gezondheid van zijn opa kan doen. Juist de combinatie van de verstilde, in een bijzondere tijd vastgelegde beelden met de ontroerende gedichten maakt de opzet ‘verbinding’ die Sandra voor ogen had, meer dan geslaagd.
En dan te bedenken dat de docent pas in 2015 begon met haar hogeschoolstudie tot fotografe. Zelf zegt ze ‘te fotograferen met een niet-sentimenteel, liefdevol oog. Geen zachtheid om de zachtheid.' ‘Want liefde is ook waarheid, is grenzen stellen, accepteren waar de pijn zit, het onbegrijpelijke begrijpen.' Haar werk kenmerkt zich door langlopende projecten. Zo volgde ze vier jaar een verslaafde man.
Sandra: “Ik observeer mijn hele leven al. Er zijn altijd momenten die je als fotograaf wilt vastleggen. Zoveel mensen. Zoveel verhalen. Ik heb daarbij een zwak om de momenten te registreren als het leven wat moeilijker is. Waarbij verbinding leggen en het geven van een herinnering meespelen. Zoals bij de drugsverslaafde man. Door mijn foto’s voelde hij zich weer gehoord. Men ‘zag hem weer’.”
Fotografie is voor de 53-jarige Assendelftse ook ‘plan B'. Niet dat ze het lesgeven beu is. Ze wil er bewust voor waken bij het klimmen der jaren geen mopperende leerkracht te worden. "Ik pas ervoor chagrijnig richting pensioen te gaan. Zodra ik dat merk, ga ik serieus nadenken om als beroepsfotograaf te gaan werken. Ik heb al de nodige ervaring als persfotograaf opgedaan. Vooral in de sportwereld. Daar heb ik veel van geleerd. Zo wil ik geen onderdeel van een collectief worden. Ik wil autonoom kunnen werken. Je moet mij niet in een harnas willen wurmen. Ik moet mijn hart kunnen volgen”, klinkt het zelfverzekerd. Het leverde Sandra de eervolle Zilveren Camera onderscheiding op.
"Het is toch super dat ik in de prijzen val? En dat slechts twee jaar na mijn afstuderen aan de Fotoacademie. Daar had ik nooit van durven dromen.” Zie de winnende foto's op www.zilverencamera.nl en de rest van de Klas van 2020 op www.sandraminten.com