'Doe altijd wat goed voelt, dat is vrijheid'
Twee bruine ogen kijken mij ondeugend aan terwijl mevrouw vraagt: “Mag ik het wachtwoord van de WIFI?, ik wil straks even facetimen met mijn broer en laten zien waar ik nu zit”. Ze is de negentig gepasseerd, maar tot voor kort nog een actieve vrouw met een groot sociaal netwerk. Reden van opname in het hospice was dat ze uitbehandeld is na borstkanker. We spreken dan van palliatieve terminale zorg. Alles gericht op comfort voor de bewoner.
Mevrouw loopt nog wat rond in haar kamer achter een rollator. Vermaakt zich prima met het doen van kaartspelletjes en krant lezen. Het hoogtepunt van de dag echter is het bezoek van haar vriendin. Al zeventig jaar delen ze lief en leed, ze is als een zusje voor mevrouw. Een neef van haar attendeerde ons erop dat mevrouw ook heel muzikaal is. En zo gebeurde het dat er op een mooie lentedag enkele dames, onder leiding van een dirigent, buiten in de tuin voor mevrouw stonden te zingen. Ze was ontdaan, om even later uit volle borst mee te zingen.
Ook kwam er een blokfluit-duo een concertje geven. Sprakeloos was mevrouw. Haar vriendin had voor iedereen een roos meegenomen, zij zat ook in het 'complot'. Momenteel zijn er vanwege corona beperkingen rondom bezoek. Toen het voorstel kwam om raambezoek te ontvangen zei mevrouw: “ik ben toch geen dame van lichte zeden?”. Na de lunch is het mijmertijd. Ze gaat dan lekker in haar sta-op stoel zitten, voetjes omhoog. Soms vallen haar ogen dicht, soms gewoon wat mijmeren. Mijmeren is een wat ouderwets woord. Tegenwoordig noemen wij dit mediteren.
Ze heeft een bewogen leven achter de rug. Als kind verbleef mevrouw in het Aalmoezeniersweeshuis aan de Prinsengracht in Amsterdam. Ze kwam hier terecht toen beide ouders in het ziekenhuis lagen. Gekleed in zwarte kleding met cape waren deze kinderen herkenbaar in de grote stad. Toen ze TBC kreeg moest ze in trein 8.28 naar Soest. Hier kwamen patiënten om te rusten en kuren in ‘gezonde lucht’. Als kind moest ze hard werken, helpen bij de boer. Ik word geraakt als ze vertelt: “Doe altijd wat goed voelt, dat is vrijheid”. Op de vraag waar mevrouw het meest dankbaar voor is zegt ze:” ik mocht vroeger eigenlijk alles, maar af en toe een tik op de vingers hoorde erbij, dat was toen de opvoeding”.
Opvallend blijft dat ze haar leven lang voor anderen heeft gezorgd. Nooit klagen maar dragen zou haar motto kunnen zijn. De opname in het hospice was voor mevrouw confronterend, je wordt namelijk wel ernstig met de neus op de feiten gedrukt. Je wordt immers niet meer beter. Hier wordt er goed voor mij gezorgd, niets is te veel.
Mevrouw is bescheiden, ze vraagt geen aandacht en is stilletjes aanwezig. Voor haar gaan we de Ambulancewens regelen, ze wil nog graag één keertje naar het strand en langs de bollenvelden. Uit ervaring weten we dat we met sommige wensen niet te lang moeten wachten. We gaan ervoor zorgen, zoals mevrouw altijd voor anderen heeft gezorgd.
Marieke Zwart-Dijkhuis (Hoofdcoördinator van Hospice in Vrijheid in Purmerend)
