Vitale Haarlemmers: An Heldoorn (89)
Willem Brand
HAARLEM - Het maatschappelijke en sociale leven staat door corona op zijn kop. Wat kunnen we van senioren leren? In deze rubriek praat Willem Brand met vitale oudere Haarlemmers.
“Soms weet ik zelf niet waar ik uit hang,” zegt An Heldoorn, “Ik heb een luxe probleem, ik heb heel veel mensen om me heen. Morgen ga ik naar de Bommelerwaard. De dag erop naar Rotterdam en dan naar mijn tweelingzus in Eindhoven.”
Vrouw met een mening
Behalve een spraakwaterval is An een vrouw met een mening. “Het leven is te kort voor mij, ik verveel me nooit, een ander verveelt mij wel eens,” zegt ze met een lach. Ze heeft nog geen vaccinatie gehad en zegt eerst al dat geruzie af te wachten. “Ik vind het vreselijk dat ze in Afrika de restjes krijgen, een schande.” Het felle heeft ze van haar ouders. Vader was een rood raadslid (lees SDAP) in Eindhoven, moeder was koerierster in de oorlog. “Vader kon niet tegen onrecht. In Brabant waren gezinnen met achttien kinderen normaal. De pastoor zei: ‘Ik hou ze arm’ en de fabrikant ‘Ik hou ze arm.’ In 1935 overleed hij op 41-jarige leeftijd.”
Na de dood van haar man in 1935 moest moeder het alleen rooien. In de oorlog moest het gezin regelmatig verhuizen. “De slechtste tijd was in Vught. Bij het station op weg naar school zagen we hoe joden werden afgevoerd. Maar ook hoe de stationschef kinderen in een ander rijtuig duwde. In Rossum zat ik bij een katholiek gezin, mijn zusje bij een protestants.”
Slapen in een koeienstal
Bij een bevriende familie hing achter een paardendeken een kaart van Europa waar de verrichtingen van de troepen op werd bijgehouden. An zag dat, de dag erna riep ze tegen een NSB-meid dat Engeland de oorlog ging winnen. "Zij briefde dat door aan de leraar, toen moest ik nablijven. De volgende dag hebben we haar een trap verkocht.” Het ergste vond ze het gezoem van Engelse bommenwerpers, die op weg naar Duitsland zwaar van de bommen laag overkwamen. Op 18 september 1944 was Eindhoven bevrijd. De dag erna werd de stad gebombardeerd. An: "We zaten gelukkig in een schuilkelder. Onze bovenverdieping was weg. We hebben toen een half jaar in een koeienstal geslapen. We waren ondervoed en hadden schurft. Maar onze moeder heeft ons door de oorlog gesleept.”
Volgende week deel 2.