Vitale Haarlemmers: Aagje Nicolaas (2)
Willem Brand
Het maatschappelijke en sociale leven staat door corona op zijn kop. Wat kunnen we van senioren leren? In deze rubriek praat Willem Brand met vitale oudere Haarlemmers.
In deel 1 maakten we kennis met de 83-jarige binnenhuisarchitect Aagje Nicolaas. Zij groeide op in een warm nest in Gorinchem met vier zussen en een broer. “Ik heb een positieve aard en ben nieuwsgierig naar de wereld, dat zit in mijn naam.”
Geen relaxstoel
Ze houdt van haar vak en is nooit gestopt met werken. “Als je in een relaxstoel gaat zitten, wordt het niks. Het houdt me bij de tijd en ze weten me nog steeds te vinden. Ik ben ook blijven werken toen ik kinderen kreeg en ook nadat mijn man veel te vroeg overleed, ik was toen vijftig en mijn kinderen 15, 17 en 18. We hebben er altijd veel over gesproken. Zou opa een leuke opa geweest zijn, vragen mijn kleinkinderen soms. Dan zeg ik: Dat weet ik niet. Ik vind het jammer dat ik geen maatje om mee op reis te gaan, om samen naar de dingen te kijken. Kijken, goed kijken is voor mij één van de belangrijkste dingen.”
Dogon in Mali
Toen de kinderen het huis uit waren, is Aagje gaan reizen. Ze is in China, India, Peru, Chil en Pakistan geweest, maar Pays Dogon in Mali heeft haar hart gestolen. "We hebben daar met een groep mensen een project opgezet, stichting Bloemendaal Dogon dat later is opgegaan in Partner Pays Dogon. Het is een integraal project. We werken samen met de plaatselijke bevolking aan water, onderwijs, cultuur, gezondheid, restauratie en vergroening van de woestijn. De Dogon hebben een geweldig improvisatievermogen en humor. Ik ging de eerste keer vanwege de prachtige leembouw, maar ben er nu al acht keer geweest. Ik denk dat ik er geleerd heb dat ik als binnenhuisarchitect simpel en sober kan zijn. Mijn zoon zegt ook wel eens: Blijf onthouden dat een spijker in de muur ook een kapstok is.” Wat Aagje ook is gaan fascineren is de relativiteit van bezit. "De Dogon begrijpen niet dat je niet alles deelt, dat is hun cultuur. Ik ben nu zelf ook aan het uitdelen. Soms zeg ik: ik kan het nog niet kwijt en dan zet ik op een stickertje voor wie het is.”