Vitale Haarlemmers: Ans Waals (2)
Willem Brand
HAARLEM - Het maatschappelijke en sociale leven staat door corona op zijn kop. Wat kunnen we van senioren leren? In deze rubriek praat Willem Brand met vitale oudere Haarlemmers.
In deel 1 maakten we kennis met Ans en haar eerste hond, Pekinees Beppie. Toen Beppie wat ouder was heeft Ans haar in 1953 laten dekken en ze hield de laatstgeborene uit dit nest. Tijdens het werpen was er een hoorspel op de radio met daarin een operazangeres, die alleen onder hypnose kon zingen en dan nogal dramatisch de hoge noten ten gehore bracht. De laatste pup slaakte net zulke jammerklachten als zij en onmiddellijk wist Ans de naam voor haar: Trilby – de naam van de gehypnotiseerde zangeres.
Kangoeroewoning
Na de twee Pekinezen kwam in 1969 Teckel Corinne, die in 1980 overleed. Tussen 1980 en 1994 had Ans twee poezen omdat ze in die periode voor de thuiszorg werkte en poezen beter alleen thuis kunnen zijn. Over het huishouden gesproken. Ans: “Nog steeds doe ik alles zelf behalve de vloer, die boent mijn dochter Anja die na mijn verhuizing in 2007 in het huis boven mij woont. Ik woon nu in een soort kangoeroewoning, maar doe nog zelf mijn boodschappen en kook nog steeds. Ik maak regelmatig een grote pan groentesoep: ideaal eten en alles zit erin.”
Ze besteedt haar tijd aan puzzelen en van al het handwerken dat ze in haar leven heeft gedaan is alleen nog het haken van slofjes of mutsjes voor haar achterkleinkinderen over. Op tv volgt ze het nieuws, maar ze geniet vooral als er weer een tennistoernooi te bekijken valt.
Plekje met uitzicht
Haar vierde hond, Yorkshire Terriër Raja die ze in 1994 als pup kreeg, overleed in 2005. Chihuahua Ory, haar vijfde hond heeft ze nu dertien jaar. Ans heeft voor hem een plekje op de rollator gemaakt, voorop en mét uitzicht. “Ory is het eerste mannetje, klein, maar o zo beschermend. “Als iemand voorbijloopt gaat hij hard blaffen. Maar als ik lig te dommelen houdt hij zich koest. Als ik de telefoon niet hoor, gaat hij op een heel speciale manier janken om me te waarschuwen.”
Met enige regelmaat heeft ze een oppashond die zo groot als hij is, toch het liefst bij haar op schoot wil liggen - eigenlijk geen gezicht maar ja… Zoals een ‘baasje' zei: "Alle honden zijn gek op oma Ans.”