Column: 'Spike is vast vooruit'
Willem Brand
COLUMN - Je ligt niet meer in je mandje. Trippelt niet meer naar de keuken als wij daar in de weer zijn. We hebben je gister begraven in de tuin waar jij het zo naar je zin had. Urenlang kon dwalen, de egel rook die ’s nachts op jacht naar slakken en wormpjes ging. Of de lucht van de kat van de buren. Je bent voor altijd uit ons leven. Maar ook voor altijd in onze gedachten.
Spike, onze onbevreesde bikkel en de lieveling van velen. Bobbie noemden onbekenden jou, de hond van Kuifje. Je leek er sprekend op, behalve dat je blond was. Jij was ons bindmiddel thuis waarop we onze liefde konden projecteren. Mijn reden om naar buiten te gaan, zeventien jaar lang. We sjeesden jaren dagelijks tweemaal door de Haarlemmerhout. Dankzij jouw lieve koppie, dat eigenwijze koppie. Ook heb ik er veel mensen mogen ontmoeten.
De eerste jaren vielen niet mee. Want je ging graag je eigen gang. Je liep graag je eigen pad. Eigenlijk hoorde je zo nog meer bij mij. Jij was immers mijn spiegel. Een hondenleven is leven op instinct. Dat nam ik een beetje van je over. In het moment zijn ook. Het was voor jou altijd hier en nu.
Natuurlijk zijn er de ontelbare ervaringen. Die hebben ook jou gevormd. Jouw geflirt met Fleur, de border terriër. De botsingen met jack russels. Jouw voorpootje dat doormidden werd gebeten door een pitbull. De drie weken in een hondenpension waar je uren per dag moet hebben geblaft. Je kwam helemaal schor terug. Nooit meer zouden we jou zo aan je lot overlaten. De mooie wandelingen langs de Ringvaart. Waarin jij op een warme dag viel en door jongens werd uitgevist. De bramen die jij ook lekker vond. Maar het mooist was toch de routine, de zekerheid dat je er was. Jij voor mij en ik voor jou.
Zeventien jaar deelde je in de vreugde en ook in het verdriet. Zonder het te weten maar met rotsvaste overtuiging. Je was niet van je stuk te brengen. Kwam naar ons toe als je een aai over je bol wilde. Gaf geen krimp als je pijn had. Vandaag heb ik zonder jou mijn rondje gelopen. Want dat had ik je beloofd. "Spike is vast vooruit”, had ik me voorgenomen om te zeggen als iemand zou vragen: ‘Waar is je hondje?'.