Seconde
Het is die ene seconde dat we verbonden zijn. In al deze losse secondes bij elkaar, hebben we afgelopen jaar een band opgebouwd. Een jaar, waarin ik vrijwel altijd thuis was en sociale contacten schaars waren. Steeds meer begon ik onze secondes te waarderen. Op momenten dat Johan zijn pakketjes afgeeft, maakt hij verbinding. Met een glimlach, knippertje met zijn ogen of enthousiaste groet.
Een paar keer spraken we elkaar wat langer. Johan vertelde over zijn werk, over de vrijheid en de avonturen die hij onderweg beleeft. Zelden hoorde ik iemand zo enthousiast over zijn werk vertellen. Als de pakketten bezorgd zijn, gaat hij graag met zijn hond naar het strand. Uitwaaien, genieten van de vergezichten en zijn hond. Het afgelopen jaar was hij regelmatig mijn enige sociale contact op een dag. En wat voor één. Een top gozer die je blij maakt. Keer op keer. En dat binnen een seconde.
De bel gaat. Johan staat voor de deur, pakketje in zijn handen. Hij draagt het over. Wat volgt, is een seconde vol warmte en blijdschap. Ik bedank hem. Als de wereld weer opengaat, zal ik nog vaak terugdenken aan onze ontmoetingen. Waarin hij me zo blij maakte, als ik dat soms even nodig had. Hij voor de verbinding zorgde met de wereld die op slot zat. Hij stapt zijn bus in. Zonnebril op. Radio harder. Duim omhoog. Bedankt Johan.
