Gedicht Atti Smit-Ran
Een verwarde moeder
Stil zit zij in haar stoel voor zich uit te staren
met ogen, waaraan iedere glans ontbreekt.
Weet zij nog wel wie ik ben of wie wij waren?
Of heeft zij zielenpijn van iets dat ik niet weet?
De zon verwarmt de planten in de vensterbank,
de kanten vitrage beweegt zachtjes in de wind.
De oude vrouw staart, niets ziende in de verte.
Soms is zij boos, soms verward, een verdrietig mensenkind!
De radio staat aan en draait een aria uit LA BOHÈME.
Opstaande uit haar luie stoel, begint haar gezicht te stralen.
Zuiver en trefzeker zingt zij haar aria uit LA BOHÈME.
Alleen haar broze lijf verraadt de tand des tijds!
De aria sterft langzaam weg; de betovering wordt verbroken.
Even staat zij met beide armen in de lucht
dan, met een zucht zegt zij: Nou, dat is dat".
"Ik dacht dat ik mijn aria vergeten was"!
Ik ga terug , daar waar ik hoor te zijn.
Met mijn wollen muts op en mijn warme sloffen aan
ga ik mijn aria uit LA BOHÈME weer zingen.
Kindlief, dit is mijn echte zielenpijn!
Atti Smit-Ran