't Kan verkeren
Slechter gaan zien is een vervelende handicap, die heel stiekem je leven binnensluipt. Drukke kruispunten ga je vermijden; heel wijs natuurlijk, want naderend verkeer ga je misschien verkeerd inschatten. Ik groet zoveel mogelijk mensen, om bekende niet over te slaan. Maar niets zieligs aan de hand, want in de supermarkten, waar de inhoud van de schappen regelmatig verandert, moet ik dikwijls hulp van personeel of winkelend publiek vragen. En weet je, iedereen is even lief! Ik voel me dan net een prinses op de erwt; even aandacht voor elkaar! Daar kunnen de hoge heren in Den Haag nog heel veel van leren. Behulpzaam, even lekker lachen of een schouderklopje; zo eenvoudig, kunnen gezamenlijk een land optillen, uit zijn gevoel van: "Ik heb mijn boterham en de kruimels zijn voor een ander." Met minder zien kun je ook heerlijk blunderen! In de hal van het appartementengebouw stond ik te wachten om door een familielid opgehaald te worden. Een beetje lastig, omdat een grote postwagen in de weg stond. Mijn ophaler is een groot en fors persoon en ik denk dat hij eraan komt. Ik dacht nog wel, "Wat een mooi wit overhemd heeft hij aan"! En stuif na een druk op de knop naar buiten, geef hem spontaan een arm en wil druk pratend weglopen. Dan kijk ik pas omhoog en zie dat ik aan de arm hang van een wildvreemde man! In mijn schrik zeg ik niet netjes: "Sorry, maar hang ik aan de arm van een vreemde vent." Heel gemoedelijk zei hij dat het niet gaf. Het was een taxichauffeur, die een klant afhaalde en wel wat gewend was, Jan Muntjewerf , aan de binnenkant van de glazendeur, stond hard te lachen!
