Mijn muze
Lome bomen staan te dromen langs
een weg zonder verlangen.
Vermoeide voeten lopen gedachteloos,
zonder doel!
Schoppen tegen gebroken stenen.
Zo negatief kun je ook leven en je
schamele bestaan met andere mensen delen?
De horizon lijkt een dikke zwarte streep
met grijze wolkenkoppen.
Het water langs de kust klotst, drabbig bruin
van algen, traag over het zand.
Met dode vogels en aangespoelde schelpen.
De natuur neemt onze doemgedachten over!
De vloed komt heftig op en jaagt de algen weg
De zwarte horizon wordt stralend rood en paars!
De lome bomen rechten hun rug en stralen.
De lange weg wordt wandelpad voor verliefde paren.
Door mijn muze ben ik zo positief
Door Hem, mijn muze, heb ik het leven lief!