Negentigplusser op de achtste etage zonder lift
NIEUW-WEST - Blij is de 93-jarige Truus Schutte dat ze met haar leeftijd en in deze tijd nog zo lekker mobiel is. De bewoonster van een seniorencomplex aan de Cornelis Outshoornstraat heeft vrijwel dagelijks een uitje en rijdt met haar scootmobiel nog flinke enden. Maar nu is de lift voor een periode van bijna vier weken niet in gebruik en zit ze binnen.
Ze heeft het wel geprobeerd. Er waren immers tegemoetkomingen: een traplift op elke verdieping en een lifthulp op gezette tijden om de post op te halen of de boodschappen naar boven te brengen. “Maar ik wil graag gewoon even naar buiten, met mijn scootmobiel. En dat is onmogelijk.”
Zestien keer
Laatst probeerde ze het toch, want de doktersafspraak wilde ze niet annuleren. “Met in m’n ene hand de boodschappentas, in de andere mijn wandelstok, moest ik op elke verdieping achtereenvolgens in het stoeltje gaan zitten, de gordel vastmaken, de leuningen naar beneden doen, op de knop drukken, wachten tot de traplift er was, leuningen omhoog doen, gordel losmaken, opstaan, een halve draai maken en weer hetzelfde voor de volgende trap.
Voor een pakje melk betekent dat zestien keer dit ritueel. Waarbij ik ook nog een keer mijn wandelstok liet vallen. Een rollator of scootmobiel kan ik helemaal al niet meenemen.”
Eenzaamheid
Ze is niet de enige bewoner die slecht ter been is. Ze ziet mensen die dat eigenlijk niet zouden moeten doen nu de trap nemen. Onverstandig, maar begrijpelijk: "Zeker in deze tijd is het leven van onze ouderen gedoemd tot eenzaamheid.
De Alliantie maakt het nog erger door het beetje bewegingsvrijheid van de moeizaam zelfstandig wonende senioren in te perken door de lift nu te renoveren.” Een belletje naar de klantenservice van de Alliantie leverde haar het advies op haar klachten per post op te sturen. Daarvoor moet ze eerst naar de brievenbus.
Als de Westerpost maandagochtend belt voor een commentaar of liever nog oplossing, lukt het via de klantenservice niet om dezelfde dag nog iemand van de woningbouwvereniging aan de telefoon te krijgen.
Zenuwachtig
Truus voelt zich niet veilig. Ook niet in huis zelf. “Hoe kom je weg als er iets is? Hoe kunnen de hulpdiensten mij bereiken? Ik ben al eens opgehaald met een brancard.
Hoe zou dat nu moeten? Ik ben er zenuwachtig van en dat ben ik zelden.” Dat de lift onderhoud nodig heeft, begrijpt ze. Dat de kinderen haar boodschappen brengen, waardeert ze. Maar moet ze nu echt nog tot en met 12 maart thuisblijven? “Ik voel me opgesloten. Ze hadden ons een hotel moeten aanbieden voor deze lange periode.”
Shirley Brandeis