Wim Moerenhout werd 99 en had een mooi leven
NIEUW- WEST - In het jaar dat hij honderd zou worden, is op 18 februari Wim Moerenhout uit Osdorp overleden. “Als ik morgen doodga, heb ik een mooi leven gehad,” zei hij in 2013 tegen de Westerpost. Wim Moerenhout werd 99 jaar oud en had inderdaad een mooi leven.
Iemand van bijna een eeuw oud is als een wandelend geschiedenisboek
Iemand van bijna een eeuw oud is als een wandelend geschiedenisboek. De Tweede Wereldoorlog, het ontstaan van de Westelijke Tuinsteden, de stedelijke vernieuwingen. Wim Moerenhout had het meegemaakt en kon er prachtig over vertellen. Hoe hij als jongen over de slootjes naar de kerk in Sloten schaatste. “Landerijen waren het, met hier en daar een huisje. Met veel stilte, weidsheid en de geur van mest.” Later ging hij er zelf wonen met Willy, met wie hij in 1949 trouwde. De kinderen groeiden er op.
Grijze Dichter
Al dichtend, een van de talenten die Wim na zijn pensionering als verzekeringsmakelaar ontplooide, schreef hij wat hij voelde en beschouwde. Graag droeg hij voor, onder andere bij de Niet-meer-zo-piep-show, waar oudere amateurs en professionals door heel het land optraden. Zijn rijzige, charismatische verschijning, zoals zijn leermeester Karel N.L. Grazell hem omschreef, viel op. Het was Grazell, zelf stadsdeeldichter in Zuid, die de Osdorpse wethouder adviseerde Wim officieel te benoemen. En zo was de Grijze Dichter van Osdorp vanaf het zilveren jubileum van het stadsdeel in 2006 een feit.
Loslaten
Wim Moerenhout was een actief mens en bleef dat tot op hoge leeftijd. Hij sportte bij Vlug en Vaardig, was secretaris van de tennisvereniging Kattenlaan, deed vrijwilligerswerk bij Het Gilde (waarbij Amsterdamse senioren hun kennis en ervaring doorgeven), voorzitter van de fotografieclub, schreef voor het verenigingsblad van tennisvereniging Osdorp en nam deel aan het NK tennis 80+ in Warmond, waar hij uiteraard het evenement met een passend gedicht opende. Hij genoot van de Sloterplas, zijn toevluchtsoord, waar hij in elk jaargetijde iets moois zag, mogelijk om over te dichten. ‘Het zand, uit jou gewonnen - bedolf het land van toen - en gaf vaste voet aan - honderden huizenblokken.’ Hij genoot met Willy van hun huisje op Eigen Hof. Tot dat niet meer ging. “Ouder worden is loslaten,” zei hij tegen de Westerpost in 2013. Niet alles kon meer, maar genieten en putten uit zijn fotografische geheugen bleef. Zijn tekst als kamerheer van Herodus, die hij speelde tijdens de oorlog, kon hij nog altijd voordragen. “Dat vergeet je nooit meer.” In die moeilijke jaren, werd de basis voor het voordragen gelegd.
Eén schoen
Eenmaal verhuisd met Willy naar het Leo Polak enkele jaren geleden, treurde hij niet om wat was, maar om wat ze hadden gekregen samen. Een waanzinnig uitzicht en zorg in de buurt. Die positieve houding herkent geestelijk begeleider Martine van Dam uit het Leo Polak. “Meneer Moerenhout ging uit van het positieve in ieder mens. Ook in die van medebewoners, die soms niet meer zo goed in staat waren hetzelfde te doen.” Sociaal bewogen, vervolgt ze de omschrijving. Creatief en met een romantische geest. In 2019 organiseerde het Leo Polak een middag rondom Moerenhouts gedichten. Er kwam een bundel en Wim genoot. Nog altijd in het nu, was de titel boven het verhaal over hun 70e trouwdag in de eerste Westerpost van 2020.
Tijdens dit gesprek sprak Wim, zoals vaker, zijn waardering over Willy uit. Ze kenden elkaar van kantoor en de stenotypiste was bij de eerste ontmoeting niet direct geïnteresseerd in de chef. Een humorvol gedicht met uniek cadeau (één schoen, want voor een paar schoenen was net na de oorlog geen geld) deed het ’m. Dat zij van gereformeerde huize is, bleek later handig. Wim: “Als ik bij het lezen een naam uit de bijbel tegenkom, kan ik altijd voor uitleg bij haar terecht.” Hun geheim, iets wat de Westerpost altijd wil weten van jubilerende stellen, was het zowel samen als alleen erop uitgaan. Op hun trouwdag stond er nog een uitje naar het Concertgebouw gepland. Ze kwamen met foto in de Paroolcolumn Feestje van de dag.
Lockdown
Daags voor de lockdown in maart 2020 was er nog een vluchtig bezoek van de Westerpost, voor andere zaken weer in het Leo Polak. “Hé hallo, leuk, hoe is het en we zien je wel weer”. Makkelijke, lieve mensen. Telefonisch liet Willy het afgelopen jaar weten dat het wel ging. Ze hielden de moed erin. Positief tot aan het einde was Wim. “Meneer Moerenhout was aanwezig en bescheiden tegelijk. Hij was oprecht geïnteresseerd in de ander.
Realiteit
Hij bracht ook altijd een haast spiritueel element in gesprekken waardoor het uitgetild werd boven de realiteit van het moment.” Wat rest zijn zijn gedichten, die laten zien wat voor mens hij was. “Wim geniet van elke bloem die hij ontmoet, elke vogel die hij hoort,” zei de eind 2020 overleden dichter Karel NL Grazell over hem. Hij herinnerde ook mooie woorden van mededichter Wim: “Ik mag dan wel verzekeringsmakelaar zijn geweest, maar nu als grijze dichter van Osdorp voel ik dat ik echt iemand bèn.”
Shirley Brandeis