‘Dit land steunt me, hier kan ik vrij zijn’
Ad van Dam
NIEUW-WEST - In een serie portretten Oog in Oog met…komen mensen, die wonen en/of werken in Nieuw-West, aan het woord over hoe zij dat ervaren. Wat vinden zij daar prettig of zouden ze juist graag willen veranderen? Kunnen zij zichzelf zijn? Voelen ze zich hier veilig? Deze week staan we Oog in Oog met de 33-jarige Farzad uit Teheran, Iran, die tijdelijk in het Asielzoekerscentrum (AZC) in Osdorp woont.
“Ik kom uit een gezin met orthodox islamitische ideeën. In februari 2019 kwam ik als asielzoeker naar Nederland. Het was altijd al een droom van me om Amsterdam te bezoeken. Ik had fantastische verhalen over Amsterdam gehoord. Ook over hoe LHBT-ers hier zichzelf kunnen zijn. Nu ik hier ben, is een droom werkelijkheid geworden. Ik doe hier vrijwilligerswerk en leer zo allerlei mensen en plekken kennen.”
“Wanneer je homo bent en in Iran woont, heb je het niet makkelijk. Homoseksualiteit is in Iran verboden en LHBT-ers kunnen door de overheid tot de dood veroordeeld worden. Homo-zijn gaat over emoties, uiten van gevoelens, je moet jezelf kunnen uiten zoals je bent, dan pas kan je gelukkig zijn. Ik was mijn echte ik altijd aan het verbergen. Ik speelde een rol om anderen tevreden te stellen. Dat deed ik natuurlijk ook om mezelf niet in gevaar te brengen. Ik ben gay en ben moe om me te blijven verschuilen. Ik wil eindelijk mezelf kunnen zijn, zonder beoordeeld of veroordeeld te worden.”
Textiel architectuur
“In Iran werkte ik voor een Frans bedrijf, dat gespecialiseerd was in het gebruik van textiel in de architectuur. Allerlei toepassingen van textiel binnen de architectuur, zoals het gebruik van tenten, in relatie tot design. Ik wil dit idee naar Nederland brengen en specifiek naar Amsterdam, om meer textiel toe te passen, als onderdeel van de architectuur. Je kunt bijvoorbeeld op verschillende manieren stoffen gebruiken, zowel aan de binnenkant, maar ook aan de buitenkant van een gebouw. Textiel verzacht letterlijk en figuurlijk de omgeving. Het werkt geluiddempend aan een plafond of als behang. Maar denk ook aan een opvallend scherm in een park tegen de zon of als een kleurrijk tentdoek bij festivals. Ik zou meer gebruik willen maken van de creativiteit van de gay-cultuur in dit deel van Amsterdam. Laten we die stoffen beschilderen met regenboogkleuren. Het Homomonument aan de Westermarkt is vormgegeven met graniet. Laten we hier in Nieuw-West een monument maken van kleurrijke stoffen, die zacht en aaibaar zijn en waardoor mensen wellicht ook zachter worden naar elkaar. Hoe mooi zou dat zijn.”
“Ik kom uit een land met een belangrijke historie op het gebied van textiel, zoals de beroemde Perzische tapijten en grote tenten, waarin nomaden wonen. Ik heb wel ideeën voor de toekomst, door een bijzondere plek te creëren waar mensen met een islamitische achtergrond en LHBT-ers elkaar kunnen ontmoeten in een warme, veilige omgeving en hun cultuur met elkaar kunnen bespreken en delen. Met elkaar een paar dagen door Nederland trekken in een tent en dan elkaar leren kennen en elkaar leren vertrouwen, waarderen en respecteren. Reizen biedt mensen de mogelijkheid te ervaren hoe mensen werkelijk zijn. Met elkaar praten over kunst, cultuur, sport en ideeën delen over het leven. Aan elkaar laten zien wie je bent.”
Vlag
"De regenboogvlag is deel van mijn identiteit. En het is ook nog eens textiel. Ik ben niet bang om hier in het AZC de regenboogvlag uit te hangen of later in mijn eigen huis. Je kunt je identiteit niet verbergen, ik wil het laten zien en vind het niet belangrijk wat andere mensen daarvan vinden. We moeten het laten zien, ook wanneer mensen niet willen dat we dat doen. Juist dan. Ik wil me nooit meer hoeven te verbergen. De vlag zal straks een onderdeel zijn van mijn huisinrichting, zeker weten, het is textiel, ik drapeer de vlag over de bank! Dit land ondersteunt me, hier kan ik vrij zijn!”
Wil je ook geïnterviewd worden of reageren: mail naar rozeinbeeld@gmail.com.
