Juf Inge staat al 40 jaar voor de klas

1 juli 2021, 12:59 Algemeen

NIEUW-WEST - Nog niet afgestudeerd, in de jaren tachtig, kreeg ze al een baan aangeboden. De directeur van de Prof. Dr. H. Kraemerschool in Osdorp had er het volste vertrouwen in. En hij had gelijk. Veertig jaar later blikt juf Inge Ligtenberg, nu ouder- en talentencoördinator op basisschool IKC Het Talent, terug op een leven in het teken van onderwijs. “Ik ben een bofkont met deze baan.”

Shirley Brandeis

Je wilde altijd al juf worden?

“Ik wilde het onderwijs in, ja. Na het VWO ging ik naar de lerarenopleiding en studeerde ik Nederlands en handvaardigheid. Ik wilde docent handvaardigheid worden op een middelbare school. Toen kwam er een vacature leerkracht handvaardigheid langs voor de lágere school. ‘Kom maar een dagje langs,’ zei de schooldirecteur, meneer de Graaff, in Osdorp. Ik was nog niet afgestudeerd en had iets andere ambities, maar het was moeilijk in die tijd een baan te krijgen in het onderwijs. Dat kun je je nu met die lerarentekorten niet meer voorstellen. Ik zou meekijken, maar opeens mocht ik ook een les draaien. Onvoorbereid dus. Ik dacht: alle kinderen vinden kleien leuk. En ook: we gaan fantasiedieren maken. Het werd een hartstikke leuke les en de directeur, die samen met een oud-docent meekeek, wist meteen dat hij me wilde aannemen. En nu ben ik hier veertig jaar later nog!”

Je moest nog afstuderen.

“Ja! Het onderwerp van mijn scriptie Nederlands was ‘echtscheiding en jeugdboeken’, omdat in die tijd steeds meer ouders van leerlingen gingen scheiden. Osdorp was toen een nog vrij jonge tuindorp. Een wijk waar mensen vanuit de binnenstad naartoe trokken. De populatie is met de jaren enorm veranderd en verandert nog steeds. Toen ik begon was ik 22 jaar, mijn leerlingen elf. Die zijn nu al over de vijftig, ongelofelijk.”

Dat scheelde maar ruim tien jaar.

“Als ik ze nu weer eens zie, omdat ze bijvoorbeeld hun kinderen op deze school hebben, besef ik dat. En ik ken er ook zoveel, omdat ik geen juf met een vaste klas was. Alle leerlingen kwamen in mijn les handvaardigheid, dat tegenwoordig beeldende vorming heet. Een vak waarin we als school altijd heel vooruitstrevend zijn geweest. Bij een eindmusical traden de leerlingen een keer op met The Lion King. Het decor dat ik met ze maakte was zo groot dat het de hele zaal van D’Osseknar, waar we het mochten maken, besloeg. En de musicalavond was in De Meervaart!”

Wat trok je zo aan in het vak van handvaardigheid?

“Dat leerlingen zo lekker creatief bezig kunnen zijn en het bijna allemaal een leuk vak vinden. Als ze dan iets af hebben, zijn ze ook supertrots. Ze ontdekken ook andere talenten. Kinderen die niet zo goed zijn in rekenen, merken dat ze bijvoorbeeld wel heel creatief zijn. Hoe mooi is dat! Ook is het leuk om alle kinderen van een school te kennen. Ik ken ze van kleins af aan totdat ze eind groep 8 met weemoed de school verlaten. En het allerleukste: er is vrijwel geen kind dat niet naar je les wil. Ik ben de juf waar je iets gaat maken. Yes, we gaan timmeren! De juf die altijd met haar potlood achter haar oor loopt, want dat is zo handig als je dat potlood steeds nodig hebt. Een keer bleek een hele groep 3 met het potlood ook achter het oor in de klas bij hun juf te zitten. Grappig, hè.”

Je bent sinds een jaar geen handarbeidjuf meer.

“Ik was al een jaar of tien ook oudercoördinator. Dat wilden we nog uitgebreider opzetten, omdat het contact met ouders heel belangrijk is voor de ontwikkeling van het kind. Vandaar dat ik geen handvaardigheid meer geef; we hebben een nieuwe juf daarvoor. Ik vind het heel fijn en belangrijk om verbindingen te leggen tussen ouders en school. Om bijeenkomsten, workshops en koffieochtenden te organiseren. Sinds kort hebben we samen met SEZO een spelinloop voor kinderen van nul tot tweeëneenhalf jaar. Een ander deel van mijn functie is talentontwikkeling. Ik haal externen de school in om tijdens workshops nog meer talenten bij onze leerlingen te prikkelen. We bieden veel aan. Van schaken tot stop-motion films maken, van dansen tot koken of sporten. Onlangs hadden we nog een project over de Tweede Wereldoorlog, waarbij leerlingen mensen die die oorlog hebben meegemaakt hebben geïnterviewd. Dat zoeken naar talent hebben we in de nieuwe schoolnaam verwerkt. We heetten vroeger de Prof. Dr. H. Kraemerschool. Ruim twee jaar geleden kregen we duurzame nieuwbouw aan de Notweg 36, op een steenworp afstand van het oude gebouw. Nu heten we IKC Het Talent, dat staat voor Integraal Kind Centrum Het Talent.”

Is er veel veranderd in veertig jaar tijd?

“In wezen zijn kinderen nog altijd kinderen. Ik werk dolgraag met ze samen. Zorg heel graag voor een veilig, warm contact, wat de basis van veel is. Ja, ze zijn mondiger dan vroeger. Maar daarin ben ik met hen meegegroeid. Ik ben ook mondiger dan toen. We vinden de basisvakken rekenen en taal nog steeds heel belangrijk. Daarnaast zijn nu ook andere vaardigheden belangrijk geworden, zoals samenwerken, de hele digitale wereld, creatief oplossingen bedenken, sociale media, talentontwikkeling en het ontwikkelen van zogenoemde executieve functies als organiseren, plannen en omgaan met veranderingen. Ook de buurt verandert door de stadsvernieuwing; mensen raken weer meer betrokken bij hun buurt en er ontstaan veel nieuwe buurtinitiatieven, waar wij als school vaak bij aansluiten. En nog een grote verandering is het feit dat wij als enige in de stad een eigen voorschool hebben. Zo fijn dat de kleintjes in groep 1 al gewend zijn op school en dat ze door de doorlopende leerlijn van peuter naar kleuter heel veel spelenderwijs aangeboden krijgen. Daardoor krijgen we helaas ook te maken met wachtlijsten. We zouden graag iedereen willen inschrijven en onderzoeken de mogelijkheden hiervoor.”

Terugblikkend: je mooiste momenten?

"Er zijn zoveel mooie momenten! Na de vakantie armpjes om je heen en dan horen: ‘Juf, ik heb je zo gemist'. Het sportcircuit waarbij de grote leerlingen een jongere leerling naast zich hebben en zich echt om die kleintjes bekommeren. Het contact met de ouders, dat zo waardevol voor ons is. Mijn hond die ik vroeger mee naar school nam. Amor zei de kinderen met een woef ook echt gedag aan het begin van de les. Het nieuwe, moderne, frisse gebouw dat we nu hebben. Het werken met een fantastisch team, met gedreven collega's. En natuurlijk het feit dat ik hier werd aangenomen voor ik was afgestudeerd. Veertig jaar geleden alweer. De tijd is snel gegaan. Ik ben een bofkont met deze baan. Ik hoop hier nog wat jaren door te gaan.”