T A N T E J O S
Tante Jos is heel onlangs 80 jaar geworden en dat heeft ze gevierd. Met koffie en appeltaart en een advocaatje met haar beide buren, waar ze zoals ze zelf zegt: ‘tegenaan leunt.’
‘Net zo oud als Rob de Nijs,’ riep ze olijk zingend ’t ritme van de eenzaamheid vanuit haar comfortabele aanleunwoning.
‘Oma hebt u veel ansichten gekregen?' vroeg haar kleindochter met een lief lachje.
‘Ansichtkaarten? Kind, laat me niet lachen,’ antwoordde tante Jos. ‘Da’s toch volstrekt ouderwets! Vorig jaar kreeg ik één kaart van een vriendin, waarmee ik vroeger op de Middelbare School heb gezeten. Iedereen appt toch tegenwoordig.
Behalve zij, omdat ze computers vreselijk vindt, helse machines noemt ze die. Gevaarlijk bovendien, want ze pikken al je informatie. Tja, wat moet je dan nog zeggen?
Dit jaar kreeg ik overigens geen kaart van haar,’ vervolgt tante Jos, ‘omdat ze niet meer wist wat mijn postcode was! Heus, ik heb er echt van alles aan gedaan om haar aan het computeren te krijgen. Heb haar nog naar een leuke vitale oudere heer gestuurd die gratis computerles aan huis geeft. Moest ze ook niks van hebben. Ze blijft denken dat het allemaal bedrog is wat de klok slaat.
De kaarten die ik nu nog regelmatig ontvang zijn die van Goede Doelen organisaties. Altijd een paar tegelijk in een fraaie envelop met gefeliciteerd of beterschap erop. Zonde van het geld. Ik zou willen dat die goede doelen daarmee stoppen. Praktisch niemand verstuurt nog ansichtkaarten.
Het is toch hartstikke makkelijk om bijvoorbeeld een foto te nemen van de rozen in de tuin van je buurvrouw of de bloeiende lavendel op je eigen vensterbank? En daarop met leuke letters gefeliciteerd te zetten met je mobiel en die afbeelding te appen of te mailen voor iemands verjaardag!’
Catharina Reynolds