Petroleumstelletje
Alle herinneringen die naar binnen sluipen komen vast door het bar donkere weer. Naar de kapper toe moest ik er wel doorheen. Voor veel wind ben ik niet bang, maar met een regencape om waaide ik bijna uit mijn hemd. Uitwendig dacht ik: Hoe gek kun je zijn om er op jouw leeftijd nog doorheen te gaan? Ik dus! En met de koude wind onder mijn cape door, vond ik het stiekem leuk.
Mijn bezoek aan de kapper combineer ik met wat boodschappen doen in een supermarkt. Hulp bij het winkelen is er bijna altijd door vriendelijk personeel, maar ook winkelende mensen. Zij lenen af en toe hun scherpe ogen aan mij uit. Deze middag zijn de rollen even omgedraaid! Juist om mijn zilverwitte haar had zij een vraag voor mij! Ik heb een éénpits petroleumstelletje op de kop getikt, een groene!
Ik laat mijn rundvlees graag urenlang sudderen en met de nieuwe gasprijzen wordt me dat te duur. Ouderwetse geuren kriebelen in mijn neus. Mijn petroleumstelletje was toen modern crème en heeft ook overuren gedraaid.
Waarom heb ik die eigenlijk weggegooid? Ik denk om de geur van de petroleum. Het was ook haar vraag. Zij laat mij haar aankoop, een fles lampenolie, zien!
Volgens mij is die dikker en duurt het langer, voordat zo'n brede pit genoeg vloeistof heeft opgezogen. Zij belooft mij voorzichtig te zijn. Met de éénpitter gaat zij naar de schuur, achter in de tuin; deur open en zie daar, het nieuwe culinaire koken; sudderen! Voorbij de kassa sta ik mijn boodschappen op te ruimen en hoor ik opeens: " Kan ik helpen met inpakken als ik betaald heb? Hier is de lampenolie!" Daarom blijft het zo leuk om nog boodschappen te blijven doen.