S C H i P op HOL
Als je ergens alleen maar ‘10 rijen dik’ zegt, kijkt men je meteen aan met de vraag ‘Ben je op reis geweest? Enneh, was het echt zo erg als op de foto’s in de kranten?’
Ja, het was bar en boos die dag op onze Nederlandse luchthaven, maar wat doe je er op dat moment aan. Kalm meeschuifelen en soms even oogcontact hebben met de mensen in de rij naast je, gescheiden door een stevig zwart lint.
De kleine kinderen in wandelwagentjes doen het beter dan hun nerveuze ouders. Die jonkies gaan met hun grijpgrage handjes onder het lint door om een rugzak of een klein koffertje van een aankomend passagier te aaien. Of ze gaan gewoon achteroverliggen en gaan lekker slapen met een speen in hun mond of een knuffelbeest op hun borst.
Voor velen van ons helaas een herkenbaar patroon.
Daarom viel op onze vlucht die ene keurig aangeklede heer op, die menig keer iemand zachtjes beleefd op de rug klopte met de smekende vraag: ‘mag ik er alstublieft even door, mijn vlucht gaat over tien minuten.’ Wanneer je hem enigszins verbaasd aankeek, zat hij al op zijn hurken en kroop onder het zwarte lint door naar de volgende rij.
Hij droeg een overhemd met korte mouwen, had geen bagage en was dus kennelijk op weg naar een zonnig land waar de tandenborstel klaar stond. ‘Dank u wel,’ mompelde hij vriendelijk en tikte in de volgende rij weer iemand aan. Zo ging hij niet rechtlijnig naar de Security maar dwars door alle linten. Om keurig en beleefd iedereen achter te laten met dezelfde vraag. 10 minuten om je vlucht te halen, moet nog door de Security en daarna nog een lange loop naar een verre gate.
Als hij zijn vliegtuig op tijd heeft gehaald, is er die dag een klein wonder gebeurd op onze Nationale Luchthaven.
Catharina Reynolds