'Met rozen werken maakt mij altijd heel gelukkig'
HAZERSWOUDE/KIEV – Sinds 17 maart is ze in Nederland. Larysa Makarevych (58), uit Kiev, verblijft nu bij vrienden in Hazerswoude-Dorp. Samen met andere Oekraïense vluchtelingen doet ze mee aan een maaltijdproject, waarbij ze koken voor inwoners. Maar Larysa wil meer, ze wil dolgraag aan het werk en het liefst werken met rozen.
Morvenna Goudkade
Larysa wil graag haar verhaal vertellen, met behulp van vriendin Olga Surova, die als tolk fungeert. Olga komt ook uit Oekraïne, maar woont al jaren in Hazerswoude-Dorp met haar Nederlandse partner Joost Schoonwater. Onlangs hebben zij Stichting Opvang Vluchtelingen Oekraïne Groene Hart (SOVO) opgericht.
'Ik mis mijn man en zoon heel erg'
Larysa studeerde metaaltechnologie en had in Kyiv samen met haar man een bedrijf, een metaalgieterij. Tijdens de coronacrisis met lockdowns ging ze steeds vaker werken in hun datsja, een buitenhuis met 26 hectare grond. Daar begon Larysa met het kweken van rozen. Toen de oorlog uitbrak, op 24 februari, was ze in Barcelona. “Ik was met mijn zus en een vriendin een paar dagen op stedentrip. Dat was al lang van tevoren gepland. Nee, we hadden nooit verwacht dat er oorlog zou komen. Op 26 februari zouden we terugvliegen, voor de verjaardag van mijn zoon. Toen de oorlog kwam, wilden we meteen terug, maar er waren geen vluchten meer.” Larysa zat samen met zus en vriendin wekenlang vast in Barcelona. Vanaf haar hotelkamer zochten ze manieren om terug te keren. “We hebben alles geprobeerd, maar we kwamen Oekraïne niet meer in. Toen heeft Olga gezegd dat we naar haar moesten komen.” Olga en haar partner Joost Schoonwater zijn goede vrienden, vertelt ze. In betere tijden zijn Larysa en haar man diverse keren op bezoek geweest. Met een blik op het Rosarium: “Toen waren we ook in het Rosarium, in de zomer. Het was prachtig met alle rozen.”
'Rozen staan voor leven en voor hoop'
Intussen zit ze nu in Nederland, zonder haar man, zoon, huis en alles wat haar lief is. “Mijn man is 59 en mijn zoon 36, die mogen het land niet uit. Ik mis hen heel erg. Ook mis ik onze hond en onze kat. En onze datsja met mijn tuin.” In haar rozentuin kweekt ze zo’n 70 soorten, vertelt ze. “Het is niet commercieel; ik geef boeketten aan vrienden. Maar ik geniet er enorm van. Ik kan de wereld een stukje mooier maken met mijn rozen.”
Het kweken heeft ze zichzelf geleerd, vooral via YouTube, vertelt ze lachend. “Ik heb heel veel filmpjes bekeken, hoe je stekjes moet maken, hoe je de rozen moet verzorgen. En ik kreeg heel veel informatie van de mensen waar ik mijn rozen kocht.” Deze rozenkwekerij bestaat inmiddels niet meer, weet ze. “Hij lag dicht bij Marioepol en is verwoest.”
Inmiddels heeft ze, met behulp van Olga, een BSN-nummer aangevraagd bij de gemeente. Daarmee mag ze werken en dat wil ze heel graag. “Ik ben veel met mijn gedachten bij de oorlog; ik maak me zorgen. Daarom wil ik mijn hoofd leegmaken, iets anders doen met mijn tijd. Het liefst wil ik met rozen werken, dan maakt mij altijd heel gelukkig.” Ze wil het uitleggen: “Deze situatie is heel moeilijk, de oorlog is vreselijk. Maar rozen zijn mooi. Ze groeien en bloeien, ze staan voor leven en voor hoop.” Ze hoopt dan ook dat er ergens een plekje voor haar is. “Mag ik een oproep doen? Ik ben inmiddels best ervaren met rozen, dus ik kan een goede kracht zijn. Wie wil mij een kans geven?”
In contact komen met Larysa? Stuur dan een e-mail naar info@sovo-groenehart.nl.
Dit is de rubriek Rosarium Gesprekken, deel 382
