‘Ik heb zelf nog net geen zwemvliezen gekregen’

16 juni 2022, 08:42 Algemeen

ZAANDAM – Het zit erop voor Daan (77) en Marlies (64) Hovestad. Na 39 jaar Het Aquariumhuis Zaandam, Schoolmeestersstraat 55, is het tijd om hun werkzame leven tussen de kardinalen, Siamese kempvissen en Corydoras af te sluiten. Daarmee verliest Zaandam een unieke aquariumzaak waar ouderwetse service vanzelfsprekend was. Op 25 juni 16.00 uur gaat de deur definitief op slot.

Doek valt na 39 jaar voor Daan en Marlies van Het Aquariumhuis Zaandam

“Ik heb zelf nog net geen zwemvliezen gekregen”, lacht Marlies. Wie de winkel binnenstapte, wordt steevast door haar welkom geheten. De laatste jaren zat Daan vaker op een stoel achter de toonbank. Zijn gezondheid liet hem een paar jaar geleden in de steek. Gelukkig is de Amsterdammer sterk en is zijn mening weer luid en duidelijk te horen.

“Je moet geen foto maken vanuit die hoek want er zijn al heel veel vissen weg”, zegt Daan. De tien procent korting in de laatste weken heeft z’n doel niet gemist. Veel bakken zijn leeg en er is al een stelling weg.

“Korting geven werkt altijd”, zegt hij met onvervalste Amsterdamse tongval. Als je vissen, planten, voer of accessoires kwam kopen, kon je altijd rekenen op zijn duidelijke opvattingen. Daan gaf zijn mening gevraagd én ongevraagd. Maar altijd recht uit het hart. Een gouden hart voor de vissen én zijn Marlies. Onmisbare steun en toeverlaat. Altijd professioneel in benadering maar met een heerlijke lach voor vaste klanten.

Doorvragen

Tropische vissen verkopen kan iedereen, goed luisteren en adviseren is twee. Zonder doorvragen vissen leveren was er niet bij als het aan Daan en Marlies lag. Wie bijvoorbeeld groene Sumatranen bij maanvissen in één gezelschapsaquarium wilde stoppen, kreeg ze niet eens mee. Niet alle vissen zijn immers even lief voor elkaar.

“Ja, misschien stom, want dan gingen ze naar zaken als Ranzijn en kochten ze het daar”, zegt hij. Het werken in een aquariumzaak is Daan met de paplepel ingegoten. Hij was al vroeg actief in de – nog bestaande - zaak van broer Arie in de Amsterdamse Jan van Galenstraat.

Liefde

“Het werd crisis en de zaak was te klein om twee gezinnen ervan te laten leven.” Toen Daan 45 jaar geleden Marlies bij een familiebezoek ontmoette, ontstond er liefde voor een mensenleven. “We gingen bij ons eerste uitstapje heel ouderwets samen naar de meubelboulevard”, herinnert Marlies die destijds in een schoenenwinkel werkte. “We werden in augustus verliefd en zijn in mei van het opvolgend jaar getrouwd.”

Concurrentie moordend

Het tweetal verhuisde naar Zaandam en ging boven het winkelpand in de Rosmolenbuurt wonen. In de beginjaren werd Het Aquariumhuis heel goed gevonden door de Zaanse liefhebbers van tropische vissen.

Daan: “We hadden op een zaterdag wel honderd klanten. Maar ja, de tv’s werden steeds groter en de aquariums steeds kleiner. Vroeger stond je bak op het dressoir. Was dat twee meter, dan was je aquarium bijna net zo groot. Bovendien is de concurrentie moordend geworden. Vooral door zaken als Hornbach. Die maken zaken als de onze kapot door steeds lager af te prijzen.”

Aanbod

Het verschil tussen het Aquariumhuis als speciaalzaak en een bouwmarkt die tropische vissen als bijproduct verkoopt, is haast niet in woorden uit te drukken. Het visaanbod komt van dezelfde groothandel, maar de manier van in- en verkopen verschilt als dag en nacht. “Ik keek altijd naar de conditie van de vis en niet de grootte. Wij hadden vaak jongere, en dus kleinere, vissen. Die vang je minder makkelijk dan grote vissen”, licht Daan een tipje van de inkoopsluier op. “Daarom mocht ik vaak de kleinere vissen en garnalen van hem vangen”, zegt Marlies droog. Ook het verdwijnen van de persoonlijke contacten tussen leverancier en winkelier maakt Daan niet blijer. “Ik ging altijd zelf kijken bij de inkoop. Je kende de mensen en zij jou. Nu gaat je bestelling via internet. Niks meer aan.”

Levende Tubifex

Plastic zakje pakken, bakje met water vullen en aan aquarium hangen, trapje op en met vaardige hand voorzichtig de vaak pijlsnelle vissen vangen, trapje weer af, plastic zak dichtknopen, krant er voorzichtig omheen en de rekening opmaken; het duo heeft het wat vaak gedaan in het immer tropisch warme winkeltje. Zocht je mooie bijtjes? Daan en Marlies hadden ze. Een schooltje echt mooie roodkopzalmen voor een prikkie? Je vond ze. Altijd kerngezonde vissen. Een klontje verse Tubifex? (levend voer) Als enige in de Zaanstreek werd je portie met de hand gepakt uit de grote klont krioelende wormen die in een bak met water onder een druppelende kraan stond.

‘De’ bak met droogvoer

Dé grote hardloper was de plastic bak met vlokvoer. Dezelfde hoeveelheid als van een bekend merk maar voor de helft van de prijs. De bakken waar ‘de afhaal Chinees’ om bekend staat, werden handmatig afgewogen en gevuld door Marlies. “Ik heb geen bak ooit gevuld. Dat was in Amsterdam al vrouwenwerk”, zegt Daan resoluut. Zijn vrouw knikt, maar niet onderdanig. Het hoorde er 39 jaar gewoon bij. Net zoals de knik in de vakantie om een dag terug te komen en het water van de veertig bakken te verversen. De vissen te voeren. Alle werkzaamheden werden altijd samen gedaan. En nu samen richting de geraniums… Zijn ze niet bang elkaar straks voor de voeten te lopen?

“Nee, we zijn gewend elkaar zeven dagen in de week 24 uur per dag te zien. Bovendien heb ik een tuin die mijn aandacht vraagt”, zegt Marlies. Daan wil gaan bijspringen in de zaak van zijn broer Arie in Amsterdam. “Zet het maar in je artikel; bij het Aquariumhuis Amsterdam kun je ook nog de bakken droogvoer kopen.”

Verkopen zal hij ze wel, maar zelf vullen…