In memoriam voormalig stadsdeelvoorzitter Henk Goettsch

23 februari 2022, 16:48 Algemeen

NIEUW-WEST - Natuurlijk klom Henk Goettsch op de tafel voor een swingende foto. Het nieuwe dagelijks bestuur van toenmalig stadsdeel Slotervaart-Overtoomse Veld was net geïnstalleerd en de Westerpost wilde met de analoge camera een passende foto voor de krant. ‘Een tango voor drie’ noemden Goettsch en collega’s de nieuwe politieke periode. En zo kwam de kersverse stadsdeelvoorzitter dansend in de krant. Onlangs ontvingen we op de redactie het nieuws dat Henk Goettsch onverwacht op 57-jarige leeftijd is overleden.

Shirley Brandeis

Onbaatzuchtig, nuchter, een doe-maar-gewoon-mentaliteit en een mens met een visie op veel, misschien wel op alles. Dat was Henk Goettsch. En ook: partner van Christien, vader, en van 1998 tot 2006 stadsdeelvoorzitter van het toenmalige stadsdeel Slotervaart-Overtoomse Veld. Tijdens het allereerste interview met de Westerpost, als lijsttrekker van de lokale PvdA, zat tweejarige dochter Evita op zijn schoot. Op de dag van zijn allereerste raadsvergadering werd zoon Rudi geboren. “We kregen alle drie kinderen in die tijd, ja,” herinnert voormalige dagelijks bestuurder Harro Hoogerwerf (CDA) nog goed. “Het besturen van een stadsdeel was een pittige baan, maar wel fijn vlak bij huis.”

Het zouden pittige bestuursjaren worden voor de toen 33-jarige Goettsch en collega’s Harro Hoogerwerf en Onno Peer (VVD). De grootste uitdaging was de stedelijke vernieuwing van de Westelijke Tuinsteden. Tijdens een kennismakingsborrel voor lokale bestuurders in de burgemeesterswoning stuurde Schelto Patijn de Slotervaartse afvaardiging linea recta terug, omdat de beruchte Allebépleinrellen waren uitgebroken. De kersverse bestuurders fietsten de longen uit het lijf naar hun stadsdeel. Een veldslag noemde Het Parool de rellen een dag later met vette letters. Het nieuwe dagelijks bestuur bleef rustig, stond de landelijke pers te woord en ging aan de slag om de rust te herstellen. En met de grote, jarenlange opgave om achterliggende sociale problemen aan te pakken. Betrokken wijkagenten, patrouillerende buurtvaders, een nieuw jongerencentrum, taallessen en veel meer werden de wijk in gebracht. Wie zich in wilde zetten, kon op de steun van stadsdeelvoorzitter Goettsch en zijn collega’s rekenen.

Gemakkelijk is saai

Er volgden nog meer hoofdpijndossiers voor de voormalige verzekeringsman, al noemde Goettsch later de rellen niet het lastigste uit zijn portefeuille. Na vier jaar had hij ook zeker nog niet genoeg van het stadsdeelvoorzitter zijn en stelde zich nogmaals verkiesbaar. “Ik heb nog steeds plezier in dit niet altijd aantrekkelijke beroep,” grapte hij. Serieuzer: “Banen die gemakkelijk zijn, zijn saai.” Genieten deed hij vooral van de politiek gezien ‘kleine’ dingen. Zoals de volwassen kastanjebomen die het bestuur voor een leuk prijsje voor het toen nog kale Kasterleepark regelde. Maar vier jaar was te kort als je echt wat wil bereiken, zei Goettsch en plakte er met instemming van de kiezers nog eens vier jaar aan vast.Banen die gemakkelijk zijn, zijn saai

Ook deze periode, van 2002-2006, was niet saai. Jongensdromen kwamen uit met een 24-uursbezoek aan de brandweer (waarbij hij die nacht drie keer eruit moest) en het behalen van zijn groot rijbewijs, zodat hij zelf de informatiebus kon besturen om zo bewoners te bereiken en te horen over de ingrijpende stedelijke vernieuwing. “Om een besluit te nemen, moet je weten waar je het over hebt,” legde Goettsch zijn voeten-in-de-klei-aanpak uit. Hij wist dat hij het niet iedereen naar de zin kon maken. Vooral de stedelijke vernieuwingsplannen maakten veel bewoners ongerust of boos. Honderden kwamen eerder al af op de plannen met de futuristische titel ‘Richting Parkstad 2015’. Meer dan 13.000 huizen zouden worden gesloopt. Later kwam er meer oog voor de sociale kant van de vernieuwing, ook door Goettsch. Huidige bewoners stonden voorop, maar onrustig bleef het. Dat je als bestuurder dan soms de Kop van Jut was, begreep hij.

Henk Goettschweg

Humor hield Goettsch op de been. Hij lachte het hardst van iedereen toen de Vrienden van het Rembrandtpark hem bij het afscheid in 2006 een (tijdelijke) straatnaam gaven, de Henk Goettschweg, op een plek waar zij jaren met het dagelijks bestuur steggelden over de komst van een tijdelijke weg door het park vanwege de bouw van een nieuwe woonwijk. Een blijvend aandenken werd een bankje met zijn naam erop in De Oeverlanden, omdat hij er grazende Schotse Hooglanders had geregeld. Tijdens wandelingen met zijn vrouw Christien ging hij er af en toe zitten. “Ach ja, Henks koeien,” verzucht Liesbeth Stricker, medebestuurder namens lokale partij SLT in de tweede periode van Goettsch en Hoogerwerf. En nog een herinnering: “Ooit bracht hij zijn kerstpakket op weg naar huis langs bij een alleenstaande moeder die het beter kon gebruiken.” Menselijk, dat was Goettsch volgens Stricker. “Zelfs met bewoners die het logischerwijs niet eens waren met de sloopplannen voor hun huis.” Hoogerwerf herinnert zich het wekelijkse briefje op maandagochtend. “Een losse stoeptegel, een matras op straat. Alles wat hem ter ore kwam, gaf hij onder de noemer ‘klein leed’ door bij de stafvergadering. Hij verwachtte dat het snel werd opgelost.”

2 hondjes

 In 2006 was het mooi geweest en koos Goettsch voor een carrière buiten de lokale politiek. Als bewoner zag hij in de jaren erna zijn werk voortgezet worden. Anderhalf jaar geleden keerde hij terug bij de gemeente Amsterdam. In die korte tijd maakte hij zich met zijn enthousiasme en kennis geliefd en onmisbaar. “Door corona werkte hij thuis,” vertelt zijn vrouw Christien. “Met enorme gedrevenheid bekommerde hij zich om veel, zoals het museum op de Zuidas en de coronavergoedingen.” 

Alles wat hem ter ore kwam, gaf hij onder de noemer ‘klein leed’ door bij de stafvergadering

Overspoeld met warme woorden werd ze na zijn plotselinge overlijden. Over Henks sociale inborst, zijn belangstelling voor de ander. Dankbaar waren sommigen voor wat de oud-stadsdeelvoorzitter jaren geleden had geregeld, waaronder het cameratoezicht op het Belgiëplein. 

De Westerpost denkt bij Henk Goettsch aan de 2 hondjes, het meer dan levensgrote kunstwerk aan de Postjesweg, kijkend op het Rembrandtpark. De stadsdeelvoorzitter vertelde indertijd bulderend van het lachen over de ietwat beschonken bewoner die zich daags na het plaatsen van het kunstwerk ‘s avonds rot was geschrokken van de reuzenhonden en bijna de alcohol had afgezworen.

Kunstwerk

Het bankje, de camera’s, het kunstwerk… Het zijn slechts enkele uit een hele lange lijst van kleine en grotere zaken waardoor Henk Goettsch voor altijd herinnerd zal worden. “Hij was een stevige man met een klein hart. Een hele fijne collega,” laat Stricker weten. Hoogerwerf: “Henk was in de samenwerking een kameraad, hij gunde de ander ook echt iets. Je kon ook ontzettend veel lol met hem hebben. Mooi dat hij een behoorlijk steentje heeft bijgedragen aan dit stadsdeel en dat we dat vandaag de dag nog steeds zien.”