De eerste steen
Ik was niet van plan om iets te schrijven over The Voice. Ik was niet van zins om Ali, John, Marco of die geheimzinnige naamloze regisseur een plek in mijn Heilooër column te gunnen.
Ik doe niet mee aan heksenjachten. Ik probeer te oordelen als ik de feiten duidelijk heb. Van alle kanten. Ik ben van mening dat macht corrumpeert. Bij mannen en vrouwen. Ik ben ook niet van mening dat alle mannen wrede roofdieren zijn, en alle vrouwen het angstige wild. Zo simpel is het niet, lieve mensen. We leven niet in een tijd van goed en slecht, van cowboys en indianen, van òf zwart òf wit. Welkom in de wereld van het grijs. Een wereld waarin mannelijke docenten beschuldigd kunnen worden van allerlei enge dingen door minderjarige meisjes, die dat zien als een handige manier om een uurtje vrij te krijgen. Uit eigen ervaring. Of vrouwelijke collega’s, opdrachtgevers en fans die me grensoverschrijdend aanraakten. Volgens de letter der wet zou dit aanranding heten. Ik heb mijn schouders opgehaald en dacht telkens “wat een gek mens”.
Maar: door dit op tafel te leggen, wek ik wellicht de indruk dat Herman het allemaal maar onzin vindt, al die aanklachten. Dat Marco een Ali Bi heeft en dat Jeroen grensoverschrijdend vluchtgedrag vertoont. Dat het aan de vrouwen ligt, te beginnen bij Eva’s zondeval. Nee. Dat dus niet. Machtsmisbruik is nooit oké. Consent moet er zijn. Een genuanceerdere mening zou fijn zijn, niet allemaal mee roeptoeteren met Tim Hofman, die zelf voor de camera ook schuine praat richting vrouwen heeft verkondigd.
Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.