Vervolg voorpagina
"Ik wilde iemand echt in zijn geheel zien, in zijn omgeving, met zijn gezin en familie. Je staat dichtbij de mens, weet wanneer er iets niet klopt, en kunt dus continuïteit van zorg waarborgen. Dat is echt uniek en mooi, en dat boeide mij zo aan het vak.”
Verder als SCEN-arts
Na zijn pensioen als huisarts gaat Koolbergen verder als SCEN-arts (Steun en Consultatie bij Euthanasie in Nederland) en zal hij als bestuurslid verbonden blijven bij HONK (Huisartsen Organisatie Noord-Kennemerland). Op de vraag of het niet zwaar is om SCEN-arts te zijn is Koolbergen van mening dat het zwaarder is om als huisarts euthanasie uit te voeren dan om als SCEN-arts te toetsen of iemand inderdaad uitzichtloos lijdt. “Je hebt als huisarts te maken met iemand die je al veel langer kent,” vertelt Koolbergen. “Je hebt een emotionele betrokkenheid opgebouwd en dat vind ik veel zwaarder dan ingeschakeld worden als beoordelaar."
'Ik had er begrip voor dat het uiteindelijk tot euthanasie kwam'
Koolbergen kent vele casussen waarin hij euthanasie toepaste. Meestal waren het patiënten die kanker hadden en terminaal waren, maar er was ook een patiënt die ernstig fysiek gehandicapt was. “Ze was eind 40, geloof ik, en ze was ondanks haar handicap erg actief. Ze had een groot netwerk en ging met de rolstoelbus overal heen. Ze kon ook prima haar verhaal doen. Maar ze kreeg steeds meer beperkingen en kon op een gegeven moment alleen maar in bed blijven liggen. Was het leven voor haar uitzichtloos? Ja. Ze was klaar met het leven. Ik had er begrip voor dat het uiteindelijk tot euthanasie kwam.” Zoals met elk euthanasieverzoek was het zwaar, maar hij kan er ook met tevredenheid op terugkijken. “Je moet het met je geloof en geweten in overeenstemming kunnen brengen. En het is veruit het beste als de huisarts het doet die een vertrouwensband met de patiënt heeft opgebouwd.”
Huisarts als ondernemer
Vroeger begon Koolbergen met twee huisartsen en twee assistenten. Inmiddels is de praktijk uitgegroeid naar veertien medewerkers, terwijl het aantal patiënten gelijk is gebleven. Koolbergen heeft in de afgelopen 37 jaar veel zien veranderen. "Vroeger was het moeilijk om je als praktijkhouder te vestigen, nu kiezen veel huisartsen ervoor om waarnemend huisarts te blijven. Ze hebben minder verplichtingen, zijn flexibel in hun uren en tijdsindeling, en kunnen lang de kat uit de boom kijken. Ze hebben niet het gedoe van de praktijkorganisatie en de verzekeraars. Van de steeds verregaande digitalisering.
Daarbij zouden gemeentes best wat meer mogen meedenken en faciliteren bij de start van een nieuwe praktijk. Zo wordt er bij de planning van een nieuwe wijk soms onvoldoende rekening gehouden met de noodzaak van een gezondheidsvoorziening in die wijk, waaronder een huisartspraktijk.”
Voor het administratieve ‘gedoe' heeft Koolbergen sinds 2 jaar een praktijkmanager. Zij is gedetacheerd vanuit HONK en helpt met de administratieve lasten, het verbeteren van de kwaliteit van zorg, en het bevorderen van de samenwerking. "Voor de praktijkmanager had ik het als praktijkhouder veel drukker. Ik heb gelukkig ook veel steun gehad aan mijn vrouw die mij hierbij hielp, maar het is toch een onderneming. Je moet alles zelf doen en je zit vast aan allerlei gedoe. Dat ondernemen ligt me niet echt. Het is nooit mijn hobby geweest. Ik wil graag dokteren. Toch is die last enorm toegenomen sinds vroeger.”
'Ondernemen ligt me niet echt. Ik wil graag dokteren'
Koolbergen geeft toe dat deze last deel heeft uitgemaakt bij zijn keuze om met pensioen te gaan. "Ik proef steeds meer irritatie bij alle regeltjes en gedoe. Er worden steeds meer dingen bij verzonnen om al die administratie te beperken, maar daar komen dan weer andere dingen voor in de plaats die opnieuw aandacht en tijd vergen.”
Als dr. Laura Duineveld-Versteegde, die als huisarts in opleiding bij Koolbergen in de praktijk werkte, niet had aangegeven toe te zijn aan een eigen praktijk, had Koolbergen zijn pensioen nog wat langer uitgesteld. "Ik dacht: ik heb nu een goede opvolger gevonden en dat speelde ook zeker mee. Ik wil mijn praktijk wel met een goed gevoel kunnen overdragen en bij Laura heb ik toch een aardige en goede dokter gevonden.”
En hoe gaat Laura de komende 37 jaar de administratieve last verbijten? "Ik zal gaan zoeken naar manieren om dit efficiënter in te delen zodat het behapbaar blijft. En gelukkig kan ik de last delen met mijn man, die is ook huisarts."