Op de pijp met...
Even pauze. Even op de pijp. Bakkie doen, praatje maken. Met en over bijzondere Westlanders. Westlanders met een verhaal. Over Westlandse waarden, en over heden, verleden en toekomst.
Tekst: Esdor van Elten
Foto's: Ton van Zeijl
Deze keer praten we met:
Nic van Leeuwen
Zestig jaar in de muziekbusiness gaven Nic van Leeuwen (73) een unieke kennis en dito verzameling van de (Nederlandse) popgeschiedenis. Met zijn legendarische drive-inshow Tarantula werd en is Nic een bekend fenomeen binnen èn buiten het Westland. “De Arena of de Ziggo Dome zijn mij veel te groot.” Nic is al meer dan vijftig jaar getrouwd met Els. Ze wonen in Hoek van Holland. Samen hebben ze twee kinderen en drie kleinkinderen.
Van wie ben jij er één?
Mijn wieg stond in Poeldijk, waar mijn vader tuinde aan de Holle Watering. Een groot gezin van elf kinderen. Mijn moeder had er de wind goed onder, en dat was ook wel nodig. Mijn vader teelde druiven in de kas en allerlei groenten op open land. Hoewel we allemaal uiteraard wel in de tuin gewerkt hebben is geen enkele broer of zus in de tuin gebleven. We zijn allemaal een andere richting op gegaan.
Wat was jouw richting?
In eerste instantie de techniek. Na de Bartolomeusschool heb ik zes jaar LTS gedaan in Delft. Metaal. Lassen, smeden, dat soort werk. Op mijn vijftiende ging ik aan het werk bij Robur in Honselersdijk. Een fabriek voor transportwerktuigen. Mijn salaris ging naar mijn ouders, maar de overuren mocht ik houden. Na twee jaar stapte ik over naar 'Tinus' Verkade. Verwarmingsbuizen in kassen. Tussendoor werkte ik ook in de tuin. Werkeloos ben ik nooit geweest. Ik maakte soms 70, 90 uur per week. En dan ook nog eens de avondschool. Na verloop van tijd koos ik toch voor de tuin. Bij Piet Zwinkels en bij mijn vader. Ik heb ook nog een aantal jaren zelf getuind, totdat de crisis van de jaren '80 begon. Toen heb ik de tuin echt vaarwel gezegd.
Gelukkig had je toen andere alternatieven...
Vanaf die tijd ben ik inderdaad fulltime met muziek bezig geweest en dat heeft goed uitgepakt. Maar dat kon alleen maar omdat ik al vanaf de jaren '60 geïnvesteerd had in de muziek. De eerste single die ik ooit kocht was een heilige mis van Missa Luba, maar dan wel op z'n Afrikaans. Met fantastische drums. Ik heb 'm nog. Die speelde ik dan af op een Philips platenspeler op batterijen. Directe aanleiding om echt 'plaatjes te gaan draaien' was 'Wooly Bully' van Sam the Sham and the Pharaohs.
Toen was popmuziek nog een nieuwigheid...
Ja, en dat werd zeker niet door iedereen gewaardeerd. Een enorm kantelpunt was de komst van Veronica in 1960. Je mocht toen niet zomaar radio maken, dus ze zonden uit vanaf een schip dat net buiten de Nederlandse territoriale wateren lag: eerst de Borkum Riff, later de veel bekendere Norderney. Veronica was echt een steunpilaar voor ons. Dáár hoorde je wat je verder nergens hoorde. Er waren ook de nodige Westlanders bij de zender betrokken, zoals Hans Mondt, Nol Vis en Tom Collins.
Jij was toch ook betrokken?
Ik van 1967 tot 1989 betrokken geweest, onder andere als rayonsbestuurslid geworden, als DJ of als evenementenorganisator. Met een bootje richting het schip en dan met een touwladdertje omhoog. Dat was soms best spannend. Het was echt treurig dat Veronica in 1974 uit de lucht ging. We waren vernieuwend op allerlei gebieden. Niet alleen op het gebied van radio maken, maar ook in andere dingen, zoals de eerste drive-inshow in Nederland.
En dat inspireerde jou...
Veronica mag dan de eerste geweest zijn; ik was de tweede! Ik ben in 1969 met 'Tarantula' begonnen. Die naam had ik uit een boek van mijn broer. Het klonk lekker, maar de tarantula is ook een vogelspin met een giftige beet, die ervoor zorgt dat je in een soort trance raakt en wil dansen. Het eerste optreden, dit jaar precies 50 jaar geleden, was in De Lier. Maar al snel werd ik overal gevraagd. Alleen al in Wateringen draaide ik in die tijd zo'n 22 keer per jaar, bij Velo en bij Oikos. Het is meer dan tien jaar een hobby gebleven, maar toen mijn tuinavontuur in 1982 eindigde heb ik een KvK-nummer en een BUMA-nummer aangevraagd en ben ik fulltime verder gegaan.
Niet alleen met plaatjes draaien...
Ik begon ook al snel met het organiseren van concerten. Ook dat begon in 1971, vijftig jaar terug, met een concert van The Cats uit Volendam.
Een grote naam...
Achteraf gezien hebben we heel wat grote namen in het Westland gehad, Fleetwood Mack en Led Zeppelin. Maar toen waren ze nog beginnend. We hadden er geen idee van dat die ooit zo groot zouden worden. The Cats waren in 1971 natuurlijk al wel groot. En terecht. Voor mij is Piet Veerman echt de beste zanger van Nederland. De Volendamse sound is altijd wel bij me gebleven. Tien jaar terug vierden we het veertigjarig jubileum van Tarantula nog met een grote Volendamse avond; met Nick en Simon, Jan Smit, George Baker, Anny Schilder èn Piet Veerman.
Er komt vast veel kijken bij zo'n organisatie...
Ja. Zalen regelen, vergunningen vragen... Hoe netter je je brief schreef, hoe sneller je je vergunning had. En al het andere werk: beveiliging, licht, geluid, noem maar op. Je moet vaak ver vooruit plannen want agenda's zitten zó vol. Maar anderzijds komt het ook voor dat artiesten dan hun optredens cancelen omdat ze op dat moment andere dingen, plaatopnames, of grotere optredens hebben. Of te laat komen: ik kwam ooit eens bij de Rijdende Rechter terecht omdat de artiesten van die avond veel later waren dan verwacht, en daar waren mensen boos over. Soms heb je ook gewoon pech: Zangeres Saskia van Orly van Tambourine was al druk aan het opbouwen toen ze een kuchje kreeg, en vervolgens haar stem kwijt raakte. De hele middag geprobeerd om te herstellen, maar het lukte niet. Dan moet je dus het optreden afzeggen, mensen hun geld teruggeven en je verlies nemen.
Tja, jij bent nou eenmaal geen Ziggo Dome...
Nee, en dat wil ik ook helemaal niet. Net zo min als de Arena. Veel te groot. Ik draai net zo graag voor tien man als voor drieduizend. In beide gevallen kan het een geweldige avond zijn. Het mooie is dat veel artiesten, grote namen zoals Prince en Mick Jagger, óók graag in kleine zalen staan. Intiem, direct contact met het publiek. Dat zijn fantastische avonden.
Bouw je dan ook een band met de muzikanten op?
Echt een band opbouwen, nee. Maar sommige artiesten die je vaker boekt en ziet, daar hou je wel meer contact mee. Van zangeres Maribelle kreeg ik bijvoorbeeld wel geboortekaartjes van haar kinderen. Maar verder is het toch vooral zakelijk contact.
Maar wel veel cd's en handtekeningen...
Ik heb op mijn werkkamer zo'n 4000 LP's, 8000 singles, honderden CD's en tientallen videobanden. En een kleine 1000 handtekeningen en gesigneerde platen en zo. Maar ik heb ook weer veel verkocht hoor. En dan nog de andere 'souvenirs, zoals posters, toegangskaartjes, contracten... Ik bewaar heel veel.
Goede herinneringen...
Zeker. Maar ik heb die niet nodig om me dingen te herinneren hoor. Ik heb al die concerten, al die avonden heel bewust beleefd. Ik drink al vijftig jaar niet, en roken en drugs kwamen er bij mij nooit in. Ik heb mijn best gedaan om gezond te blijven, want anders hou je dit leven niet vol. En dat gaat dan vanzelf rollen in mijn hoofd. Ik ben blij dat ik dit heb mogen doen. Ik hou van mensen en wat is er dan mooier dan ze blij maken met goede muziek? Je leeft maar effies. Laten we er dan ook wat leuks van maken
Wat is goede muziek?
Dat is voor iedereen anders. Want muziek is emotie en iedereen heeft andere gevoelens en herinneringen. Het is ook niet zo dat ik anderen mijn smaak op wil dringen. Maar zelf hou ik het meest van de tijdloze muziek van de jaren '60.
Draai je nog?
Helaas door de coronacrisis nu niet buiten de deur. Maar als het weer kan, dan gaan we het doen. Ik draai wel iedere dag een uurtje voor mezelf en ben ook druk bezig met een documentaire over Tarantula. Die komt volgend jaar uit. Dus je gaat nog van Tarantula horen!
Op de pijp met is naar een idee van Peter en Ton van Zeijl.
