‘We waren allemaal blij met de kangoeroewoning’
Alie Benjamins-Hooijer is geboren in de Haarlemmermeer, maar verhuisde al op haar vierde jaar met haar ouders naar Amsterdam. Haar hele leven stond in het teken van de longziekte die zij van jongs af aan heeft. “Ik kon vaak niet de dingen doen die andere mensen deden. Maar ik ben er niet chagrijnig van geworden.”
Op de Rijpgracht in Amsterdam-West woonde het gezin met Alie als oudste kind in een driekamer woning. “Wij sliepen met de vier meisjes op een kamer”, vertelt ze. “Door mijn longziekte was ik soms enorm aan het hoesten. Dan riep mijn vader: ‘Niet hoesten!’, want de andere kinderen werden er wakker van. Ik kon ook niet altijd meedoen met spelletjes als touwtje springen. Maar ach, ik was niet anders gewend.”
Toen zij bij de Centrale Markthallen werkte ontmoette ze haar echtgenoot. Zij trouwden in 1960 en kregen twee dochters: Carla en Anneke. “Hun jeugd was een zware tijd voor mij”, herinnert zij zich. “Vanwege mijn longziekte moest ik vaak naar een kuuroord in de Zwitserse plaats Davos. Ik moest daar drie tot vijf maanden blijven. Ik mocht in zo’n periode één keer bezoek ontvangen. Wat miste ik mijn gezin!”
Een keer had Alie zo’n last van heimwee dat de artsen het niet verantwoord vonden dat zij in Davos bleef. “Ik ben met de ambulance van Zwitserland terug naar Nederland gebracht. De artsen zeiden dat de heftige emoties te slecht waren voor mijn gezondheid.”
Bijna dertig jaar geleden las dochter Anneke een advertentie in de krant over een kangoeroewoning in Oostzanerwerf. Wegens de medische urgentie van Alie kwamen zij hiervoor in aanmerking. Alie woonde met haar man beneden en dochter en schoonzoon boven hen. Beiden hebben een eigen ingang, maar er is ook een deur binnendoor. “We waren allemaal blij met deze situatie”, zegt Alie. “Mijn man bracht de kleinkinderen naar school, zodat mijn dochter en schoonzoon naar hun werk konden.”
Anderhalf jaar geleden overleed Alie’s echtgenoot. “Ik had een erg drukke man en het was ineens heel stil in huis”, vertelt ze. “Inmiddels had ik de diagnose dementie gekregen. Ik hield altijd erg van lezen, maar kon nu de verhaallijn niet meer onthouden. Ik was veel alleen thuis en voelde me soms erg eenzaam. Gelukkig ontdekte mijn dochter dat er een club is voor mensen met geheugenproblemen in Buurtcentrum de Evenaar. Daar kom ik nu elk weekend en ik dat vind ik fijn. Je spreekt andere mensen en je hoort nog eens wat.”
Alie komt lopend naar de Evenaar. Dat duurt een half uur, maar dat vindt zij juist fijn. "Ik wandel elke dag een uur. Dat is goed voor het sputum, dan gaat het niet vast zitten. Gelukkig zijn er nu ook betere medicijnen dan vroeger voor mijn longziekte. Ik ben nu al een jaar niet ziek geweest; dat is uniek voor mij!”
Meer weten over AOC de Evenaar? Marjolein Wolf (06-24448620 of m.wolf@combiwel.nl)