Enquête
In het Wapen van Landsmeer vond op dinsdag 15 november de eerste inwonersbijeenkomst inzake de bestuurlijke toekomst van Landsmeer plaats. De opkomst was behoorlijk, maar de presentatie minder, waaronder het slechte beeld en geluid, en de presentator die weinig eigen inbreng gaf. De wethouder gaf wel een uitleg en een weerspiegeling van wat feiten en omstandigheden.
De vragenlijst ging over de inwoner die zich wel of niet goed voelde in het sociale domein binnen de gemeente. Dat er genoeg sport- en spelactiviteiten en verenigingen zijn is navenant, maar dat deze hele avond over 'de burgerbelangen' in het algemeen ging was misleidend in de vooraf geschapen verwachtingen, de bestuurlijke toekomst. Er zijn nu eenmaal zaken die aandacht vragen zoals de zwakke bestuurskrachtmeting, die al jaren gevolgd wordt maar geen vooruitgang boekt. Dat is ook de reden van fusieperikelen. De politiek stelt de voorwaarden, de burger heeft maar te volgen. Ook ikzelf had vanaf 2014 behoefte aan een (bindend) referendum. De referendumverordening is meermalen bestreden, en juist door de lokale partijen onderuit gehaald, die deze kort daarvoor raadsbreed aangenomen hadden. Per slot hebben burgers en bestuurders vaak tegengestelde belangen in dezen. Hoe minder inwoners, hoe hoger de bestuurlijke belastingen. Waarom niet directief aan de burger vragen wat hij wil?
De groene wateroase die het Ilperveld heet, en het Landsmeerderveld zouden zeker enige woningbouw aankunnen. Eén toegangsweg is al midden onder de A10 naar de Banne II. Terwijl gefaseerde woonclusters met boomsoorten, waterpartijen en parkachtige aanplantingen, juist het landelijk, ruimtelijk gevoel aanzwengelen en versterken.
De burger mocht in de vragencarrousel alleen benoemen of afwijzen wat men vond. Over de bestuurscultuur werden geen vragen gesteld, maar daar kijken fusiepartners juist wel naar.
Dat het wonen voor de rijkere burgers prima bevalt is ook navenant, maar hoe komt de hier geboren jongere aan een huis dat betaalbaar is en de sociale cohesie onderling (alleengaanden) versterkt? Ikzelf had daar goeie ideeën over, bij onder andere de Gorteslootbuurt. Bij een volksraadpleging (géén referendum) ten tijde van Astrid Nienhuis werden er drie keuzes voorgelegd: Amsterdam, Oostzaan-Wormerland en Waterlandse gemeenten.
Bij de uitslag was de keuze Amsterdam met 38% de grootste. De andere twee keuzes kregen beide minder stemmen. Wat bleek achteraf: de burgemeester concludeerde dat de Landsmeerder voor 'groen' had gekozen. Daarbij maakte ze twee verschillende keuzes tot één keuze. Ook ikzelf ben daar ingetrapt. Amsterdam was feitelijk de winnaar, maar dat werd niet geconcludeerd. Bij een samenvoegging met Amsterdam blijft 'de tuin' die Landsmeer heet gewoon bestaan; alleen het gevaar van windturbines (industriële) stroomopwekking) blijft nog een dingetje). Een eerder artikel van mij was 'Ghyzelwijck' door strategisch te bouwen in het Landsmeerderveld en zo industriële windturbines buiten onze grenzen te houden( grondgijzeling).
Bij een fusie kunnen er ambtenaren en bestuurders afvloeien, en dus kosten besparen aan de belastingheffing; per slot is Amsterdam veruit de grootste investeerder in Het Twiske. Voorbeeld: ook het sluiten van de vrijwillige kazerne Purmerland die de aanrijtijden verder heeft verhoogd en bij openstaande bruggen, files, of incidenten nog meer vertraging geven. Neem daarbij de kostenverhoging van de brandveiligheidsregio van > € 80.000,- per jaar en de afgevoerde vrijwillige brandweerbemensing, dan zou bij Amsterdam een veel betere, veiliger, strategischer kazerne keuze gemaakt kunnen worden.
Er zijn veel zaken die als zelfstandige gemeente geregeld kunnen worden, maar daar moet de burger wel in kunnen participeren, en een grotere woongemeenschap geeft hopelijk een groter sociaal vrijwilligerskorps. Er zijn al veel belangen naar de burger toegeschoven die deze heeft moeten aanzwengelen. De maatschappij is complexer, individueler, duurder, en diverser, hulpbehoevender geworden, waarbij de niet tot onze burgers behorende nieuwkomers ook nog overstijgende rechten verkrijgen. Allemaal zaken die ons aangaan, maar waar we geen sturing aan kunnen geven.
Waar wel sturing kan worden gegeven zijn de grootgrondeigenaren die bouwgeschikte locaties bezitten maar heel vaak géén, of 'stroperige' medewerking verkrijgen vanuit het gemeentehuis, iets wat laatstelijk kennelijk Wethouder Marion Breij overkwam; geen belangen in eigen grondposities mogen hebben en voorstaan. Zo denkt de politiek kennelijk, naar ik begreep.
Hopelijk kunnen de andere bijeenkomsten scherper en doelmatiger gepresenteerd worden voordat de gemeente samengaat met een buurgemeente. Gebleken is gebleken dat we als groene gemeenten niet echt op elkaar zitten te wachten. Dat blijft wellicht zo. De grote broer 'ten zuiden' kan wel eens heel warm én verfrissend zijn.
Peter R. Ruijs, Landsmeer