Vergalknal
Bent u al een beetje bijgekomen van de jaarwisseling? Bij ons in de buurt is het nog lang onrustig gebleven. Het begon al met een explosie in de aangrenzende straat. Mijn vrouw en ik stonden in de keuken, toen ik in de nabije omgeving een flinke dreun hoorde. Het was niet zo’n luide klap die je ‘s nachts met wilde hartkloppingen doet opschrikken uit een mooie droom en de katten direct de gordijnen injaagt, maar eerder een ferme plof van een basdrum in een concertzaal. Met flinke versterking, dat wel. Toch reageerden de katten hier in het geheel niet op, maar ik sprak voorzichtig tegen mijn vrouw “daar is ergens iets kapot”.
Eén huis werd zelfs tijdelijk onbewoonbaar verklaard
Dit “ergens” bleek niet veel later zo’n vijf portieken verderop te zijn en het “iets” besloeg maar liefst vier huisdeuren die uit hun post waren geslagen, enkele gesneuvelde ruiten en een plafond dat vanaf nu als vloerdeel door het leven ging. Het herstellen van de schade duurde nog vele uren en één huis werd zelfs tijdelijk onbewoonbaar verklaard. Niet bepaald de oudejaarsavond die de bewoners in gedachten hadden toen ze die ochtend in de rij stonden voor de oliebollenkraam.
Natuurlijk gonst het in de wijk inmiddels van de geruchten. Zo zou het bijvoorbeeld niet gaan om zomaar een lukraak vuurwerkbommetje, maar om een handgranaat die daar doelbewust is neergelegd. Tijdens het schrijven van deze woorden doet de politie nog volop onderzoek naar de oorzaak van de explosie, maar voor mij is de belangrijkste vraag vooral: waarom?
Stel dat het wél om een zelfbouwbom ging, wat voor levensvreugde vindt iemand in het afsteken van zo’n projectiel in het voorportaal van een willekeurig rijtjeshuis? En wat als het toch een doelgerichte actie op één van de bewoners in het bewuste portiek was? Dan ben je wel bijzonder gewetenloos als je het risico op één of meerdere onschuldige slachtoffers op de koop toe neemt bij het uitserveren van je particuliere wraakgevoelens. En dan tel ik alle materiële schade nog niet eens mee.
“Het komt nu natuurlijk allemaal ineens erg dichtbij voor je”, hoor ik u nu denken, maar dan moet ik u teleurstellen. De afgelopen jaren bood onze wijk regelmatig een podium voor eigenhandig gecreëerde vuurwerkknallers, waarbij vooral de huisartsenpraktijk aan de Nunspeetlaan het traditiegetrouw moest ontgelden. Het credo ‘Handen af van hulpverleners’ wordt, wat dat betreft, in onze wijk net zo serieus genomen als Corona in Transvaal.
Voordat mijn vrouw en ik onze woning in Rustenburg betrokken, groeide ik op in Laakkwartier. Daar woonde ons gezin in een appartement aan de Haverschmidtstraat, waar we aan linkerzijde zicht hadden op het Jonckbloetplein en vanaf rechts de hoek van de Antheunisstraat inkeken. Bij ieder voetbalkampioenschap voltrok zich op links een veldslag tussen politie en onsportieve relschoppers en op 10 november 2004 lagen de scherpschutters op de daken tegenover ons achterbalkon, omdat het oprollen van de Hofstadgroep die nacht daarvoor iets meer weerstand had opgeleverd dan de politie aanvankelijk had ingecalculeerd.
Ik lijk een explosieve levensstijl aan te trekken
U ziet, ik ben dus wel wat gewend. Sterker nog: soms lijk ik een explosieve levensstijl juist aan te trekken, dus als ik u op deze plaats nou een buitengewoon voorspoedig en veilig nieuwjaar wens, dan hoop ik dat u voor mij hetzelfde doet. Ik zal het nodig hebben.