'Laten we de drang om te presteren loslaten en plezier weer vooropstellen'
WARMENHUIZEN - Shalina Groenveld wist het zeker: als ik later een dochter krijg, dan mag ze écht niet op turnen. Ze wilde haar kinderen behoeden voor het ‘zwarte gat’ waar ze in belandde nadat ze op 16-jarige leeftijd was gestopt met turnen op hoog niveau, omdat ze de druk om altijd maar te moeten presteren niet aankon. Ze besloot haar ervaringen van zich af te schrijven in een boek, ‘Over de kop van een turnster’, dat onlangs verscheen bij uitgeverij BoekScout.
Door Patricia Smagge
“Ik heb jarenlang in de overlevingsstand gestaan”, bekent ze. “Om mijn verleden maar niet in de ogen te hoeven aankijken.” Toen twee jaar geleden andere oud-turnsters met hun eigen verhalen over machtsmisbruik, vernedering en grensoverschrijdend gedrag naar buiten traden, besefte Shalina (34) dat het niet normaal was dat ze zich altijd zo rot voelde. “Ik ben hen enorm dankbaar dat zij de deur open hebben gezet. Hun verhalen zijn zo herkenbaar. Ik dacht dat ik de enige was. Eindelijk viel het kwartje: dáár komen mijn gevoelens dus vandaan.” Jarenlang had de geboren Warmenhuizense een masker op: naar buiten toe speelde ze mooi weer, maar eenmaal thuis was ze moe, boos op alles en iedereen en had ze depressieve gevoelens. “Ik ging maar door, altijd moest er maar gepresteerd worden. Het was ook vluchtgedrag: als je iets niet erkent, dan is het er ook niet. Toen ik moeder werd, had ik nog een extra stok achter de deur: de kinderen hielden me op de been. Dat ik middenin een burn-out zat, wilde ik niet zien. Ik móest door voor mijn gezin.”
Spiegelen
De negatieve gevoelens gingen echter niet weg. “Ik begreep er niks van: ik had toch een goed leven?. Pas toen ik vanwege corona noodgedwongen thuis kwam te zitten, vond ik de rust en de ruimte om mijn leven op een rijtje te zetten. Ik heb veel gelezen, gesprekken gehad met coaches en een psycholoog en een online cursus NLP gedaan om de trauma’s uit mijn jeugd te verwerken. Rust vond ik bij meditatie en yoga. Ik ontdekte dat ik veel liever voor mezelf moest zijn en dat mijn kinderen zich spiegelen aan mij: als ik gestrest ben, nemen zij dat over. Dus als ik rustig ben, worden zij dat ook. Er ging een wereld voor me open.”
Herprogrammeren
In de coronaperiode besloot Shalina bovendien haar ervaringen van zich af te schrijven. “Ik moest mijn jeugd als het ware herbeleven om mezelf opnieuw te kunnen ‘programmeren’. Het is een lang proces geweest om de knop te kunnen omzetten.”