Dilemma
Of het voetbalelftal van Marokko nu wint of verliest, gereld moet er worden. Het zijn vooral de jonge jongens die in Nederland (of België) geboren zijn en waarvan de grootouders ooit hun geluk in ons land kwamen zoeken. Geboren en getogen Nederlanders dus; weliswaar met wortels in Marokko, maar toch … gewoon Nederlanders. Wat is het dat die mensen volkomen uit hun dak gaan als het land van hun voorouders een voetbalwedstrijdje gespeeld heeft?
Het is een soort vraag die bij mij opkwam toen Nederland het team van de Verenigde Staten versloeg. Juichten of huilden de Amerikanen met voorouders in Nederland?
En dan vrijdag. Nederland-Argentinië. Je zult maar Maxima Zorreguita zijn. Koningin van Nederland, maar geboren en getogen Argentijnse. Natuurlijk, als de camera op haar gericht staat zal ze juichen voor Nederland, maar zal ze niet ook stilletjes hopen dat Messi en de zijnen er met de winst vandoor gaan? En wat te denken van haar dochters. Zullen die – net als die Marokkaanse jongens – met de Argentijnse vlag zwaaien? Ze gaan natuurlijk nooit de straat op om te rellen (stel je voor!), maar heel veel verschil met de jongens met Marokkaanse wortels is er niet. Trouwens, door de aderen van de familie Van Oranje stroomt ook veel Duits bloed. Juichten of huilden zij toen de Manschaft naar huis kon gaan?
Gemakshalve laat ik de fans van Turkije buiten beschouwing. Dat land plaatste zich immers niet voor het WK. Maar stel dat zij wél geplaatst waren, dan zouden ook zij - eveneens in Nederland geboren en wier grootouders onze economie kwamen versterken - met de Turkse vlag de straat op zijn gegaan. Wat is dat toch? Hoeveel generaties moeten erover heen gaan om je Nederlander te voelen?
Is het antwoord belangrijk? Nee, niet echt. Maar toch … het zijn van die dingen die je je weleens afvraagt.