Officieel afscheid
Vervolg van de voorpagina
Keet mocht dezelfde dag mee naar huis in een zilveren gevlochten mandje. "Ik werd in een rolstoel door de gangen gereden, met mijn dode kindje op schoot. Het was ontzettend druk in het ziekenhuis, want het was bezoekuur. De vele stemmen, de lachende mensen, het was zo onwerkelijk. Het leven ging gewoon door, maar het mijne stond stil."
Boven 24 weken zwangerschap is er een officieel afscheid, een crematie. "Met de hele familie namen we afscheid van onze allerliefste Keet. Je leert ermee omgaan, maar vergeten zal ik haar nooit. Ze gaat bijna dagelijks door mijn hoofd. Hoe zou ze nu zijn geworden als 10 jarig meisje?
Het leven ging gewoon door, maar het mijne stond stil
Gelukkig heb ik daarna nog een prachtige zoon Kick gekregen. Het maakt het verdriet niet minder, maar het vult wel een bepaalde leegte op. De as van Keet zit in mooie zilveren ster-urn, in de kast. Zo is Keet een beetje getuige van het leven van ons gezin. Tenminste dat denk ik graag. Ze was zo mooi, maar het mocht niet zo zijn."
Na onderzoek bleek dat de placenta plots los had gelaten. "Er is niks wat eraan gedaan kon worden, ook al zouden we in het ziekenhuis zijn op dat exacte moment. Dat idee gaf wat rust. Ik wil iedere zwangere vrouw op het hart drukken om altijd te luisteren naar je gevoel en naar je lichaam. Jij bent de moeder en je moederinstinct zit er bijna nooit naast.”