Jacqueline verloor haar dochtertje Keet
Vervolg voorpagina
De enige gitzwarte gedachte was dat mijn kind dood was. Mijn kind. Dood. Ik nam aan dat er een keizersnede zou worden ingepland. Maar omdat een keizerssnede risicovol is voor de moeder en het niet meer in het belang is van het kind, moest ik gewoon bevallen. Ik vond het bijna een onmenselijke opgave. Het schijnt voor de verwerking ‘goed’ te zijn om het proces van een bevalling te doorgaan.
Het afschuwelijke nieuws kwam op een donderdag. Hierna moest ik Keet nog 4 dagen dragen. Ik kreeg abortuspillen om de baarmoedermond voor te bereiden op de bevalling. Dit druiste natuurlijk tegen al mijn gevoel in. Op maandag 26 november 2012 werd ik aangesloten op een infuus om de weeën op te gang te brengen. Gelukkig kreeg ik wel een ruggenprik omdat extra pijn onnodig was. Ik heb alles niet heel bewust meegekregen, want ik kreeg medicijnen om me rustiger te doen voelen. Keet kwam ter wereld, zonder schreeuwtje, zonder gehuil. Het bleef stil. Ik zag meteen dat ze op mij leek. Het ziekenhuis had gelukkig geregeld dat er een fotograaf langs kwam van de stichting Make a Memory om kosteloos foto’s te maken. Hier denk je zelf niet aan op het moment, maar de foto’s zijn later alles wat je nog hebt.
Onwerkelijk
Keet mocht dezelfde dag mee naar huis in een zilveren gevlochten mandje. Ik werd in een rolstoel door de gangen gereden, met mijn dode kindje op schoot. Het was ontzettend druk in het ziekenhuis, want het was bezoekuur. De vele stemmen, de lachende mensen, het was zo onwerkelijk. Het leven ging gewoon door, maar het mijne stond stil.
Boven 24 weken zwangerschap is er een officieel afscheid, een crematie. Met de hele familie namen we afscheid van onze allerliefste Keet. Je leert ermee omgaan, maar vergeten zal ik haar nooit. Ze gaat bijna dagelijks door mijn hoofd. Hoe zou ze nu zijn geworden als 10 jarig meisje? Gelukkig heb ik daarna nog een prachtige zoon Kick gekregen. Het maakt het verdriet niet minder, maar het vult wel een bepaalde leegte op. De as van Keet zit in mooie zilveren ster-urn, in de kast. Zo is Keet een beetje getuige van het leven van ons gezin. Tenminste dat denk ik graag. Ze was zo mooi, maar het mocht niet zo zijn.
Moederinstinct
Na onderzoek bleek dat de placenta plots los had gelaten. Er is niks wat eraan gedaan kon worden, ook al zouden we in het ziekenhuis zijn op dat exacte moment. Dat idee gaf wat rust. Ik wil wel elke zwangere vrouw op het hart drukken om altijd te luisteren naar je gevoel en naar je lichaam. Jij bent de moeder en moederinstinct zit er bijna nooit naast.”