'Je leert ermee omgaan, maar vergeten zal ik haar nooit'
REGIO - Ieder jaar op de tweede zondag in december is er sinds 1997 Wereldlichtjesdag. Wereldwijd komen mensen die dag bij elkaar om overleden kinderen te herdenken en steken zij om 19.00 uur een kaarsje aan. Door de verschillende tijdzones in de wereld ontstaat hierdoor een golf van licht, zodat de wereld een beetje lichter wordt voor de mensen die hun kind hebben verloren niet alleen zijn met hun verdriet.
Tien jaar geleden verloor Jacqueline haar dochtertje Keet
Zo ook Jacqueline Ooms. Bijna 10 jaar geleden was het ineens stil in haar buik, terwijl ze 34 weken zwanger was. Haar dochtertje Keet bleek te zijn overleden. Dolgelukkig was ze, toen ze na dochter Maud zwanger was van een tweede dochter. Alles verliep volgens het boekje. Jacqueline vertelt dat ze wel een groei- echo hadden gedaan. “Maar dit was voor de zekerheid want alles zag er immers goed uit, ook het zuurstofgehalte. Toch had ik ergens altijd wel een naar voorgevoel, alsof er iets niet goed zat. Deze zorgen uitte ik ook naar de verloskundige. Deze bezorgdheid had ik niet bij mijn eerste dochter. Ik stelde mezelf gerust dat mijn buik bij mijn eerste zwangerschap ook niet groot was. ‘Geen vuiltje aan de lucht’, anders hadden ze echt wel iets gevonden.”
Doemscenario
Bij 34 weken zwangerschap veranderde er iets. “In de ochtend ging het ontzettend tekeer in mijn buik ‘Jeetje wat is ze druk aan het trappelen’ dacht ik. In de middag ervoer ik het tegenovergestelde, het was doodstil in mijn buik. Ik besloot het even af te wachten. ‘s Avonds belde ik toch maar de verloskundige om haar te zeggen dat ik Keet niet voelde. Ik wist dat mijn verloskundige mij een tikje overbezorgd vond. Ze wimpelde het ook gelijk weg met de mededeling dat ze vast zou slapen en dat ik morgen maar terug moest bellen als het nog steeds zo was. Een onrustige nacht volgde, waarin ik mij flink zorgen maakte, want ik voelde haar nog steeds niet. Met de woorden van de verloskundige suste ik mezelf in slaap. De ochtend erop was ik heel vroeg wakker en besloot dat ik nu echt wilde weten waar ik aan toe was. Weer belde ik de verloskundige. Als ik mijn dochter naar school had gebracht mocht ik langskomen. De verloskundige gleed over mijn buik heen met haar doptone. Het bleef ijzig lang stil. Uiteindelijk vertelde ze me dat ze het hartje niet kon vinden. Op dat moment besefte ik nog niet wat er aan de hand kon zijn, die gedachte laat je niet toe. Het doemscenario raasde maar een seconde door mij heen om daarna, linea recta in een laatje in mijn hoofd te stoppen. Ver, heel ver weg. Omdat het te vreselijk is."
De verloskundige reed meteen met haar naar het ziekenhuis. "Onderweg heb ik de vader van Keet gebeld. We mochten direct doorlopen bij aankomst. Helaas bevestigde de gynaecoloog mijn allergrootste angst. Toen pas besefte ik ‘dit is foute boel’. Direct schoot de vreselijke gedachte door mij heen dat het druk spartelen van Keet, de dag ervoor, haar laatste moment moest zijn geweest. Ik vind dat besef zo pijnlijk dat ik er niet te lang over kan nadenken. Ze konden nog niets zeggen over de doodoorzaak op dat moment, daar was ik ook totaal niet mee bezig. De enige gitzwarte gedachte was dat mijn kind dood was. Mijn kind. Dood."
Het bleef stil
Omdat een keizersnede risicovol is voor de moeder en het niet meer in het belang is van het kind, moest Jacqueline vier dagen later gewoon bevallen. "Ik vond het bijna een onmenselijke opgave. Het schijnt voor de verwerking ‘goed’ te zijn om het proces van een bevalling te doorgaan. Ik kreeg abortuspillen om de baarmoedermond voor te bereiden op de bevalling. Dit druiste natuurlijk tegen al mijn gevoel in. Op maandag 26 november 2012 kwam Keet ter wereld, zonder gehuil. Het bleef stil. Ik zag meteen dat ze op mij leek. Het ziekenhuis had gelukkig geregeld dat er een fotograaf langskwam van stichting Make a Memory om foto’s te maken. Hier denk je zelf niet aan op het moment, maar de foto’s zijn later alles wat je nog hebt."
Officieel afscheid
Keet mocht dezelfde dag mee naar huis in een zilveren gevlochten mandje. "Ik werd in een rolstoel door de gangen gereden, met mijn dode kindje op schoot. Het was ontzettend druk in het ziekenhuis, want het was bezoekuur. De vele stemmen, de lachende mensen, het was zo onwerkelijk. Het leven ging gewoon door, maar het mijne stond stil."
Boven 24 weken zwangerschap is er een officieel afscheid, een crematie. "Met de hele familie namen we afscheid van onze allerliefste Keet. Je leert ermee omgaan, maar vergeten zal ik haar nooit. Ze gaat bijna dagelijks door mijn hoofd. Hoe zou ze nu zijn geworden als 10 jarig meisje? Gelukkig heb ik daarna nog een prachtige zoon Kick gekregen. Het maakt het verdriet niet minder, maar het vult wel een bepaalde leegte op. De as van Keet zit in mooie zilveren ster-urn, in de kast. Zo is Keet een beetje getuige van het leven van ons gezin. Tenminste dat denk ik graag. Ze was zo mooi, maar het mocht niet zo zijn."
Na onderzoek bleek dat de placenta plots los had gelaten. "Er is niks wat eraan gedaan kon worden, ook al zouden we in het ziekenhuis zijn op dat exacte moment. Dat idee gaf wat rust. Ik wil iedere zwangere vrouw op het hart drukken om altijd te luisteren naar je gevoel en naar je lichaam. Jij bent de moeder en je moederinstinct zit er bijna nooit naast.”