‘Ik heb twee meisjes hier bij me en één mannetje tussen de sterren’
REGIO - Ze woont in Warmenhuizen, komt uit Waarland en werkt in het winkelcentrum in Broek op Langedijk. De goedlachse Brenda Houtenbos (41) kent veel mensen. Een klein deel daarvan heeft geen idee wat haar is overkomen, maar de meeste mensen weten het wel: op zaterdag 27 maart verloren zij en haar man Marcel hun zoontje Timo.
door marsha bakker
Brenda is er namelijk altijd open over geweest, post op Facebook wanneer het zijn geboorte- en sterfdag is en schrijft Timo* nog steeds in het rijtje namen als ze iemand een kaartje stuurt. “Timo is een van onze drie kinderen en hoort er net zo goed bij.”
Wereldlichtjesdag
Sinds 1997 staat elke tweede zondag in december in het teken van Wereldlichtjesdag. Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenken en steken zij om 19.00 uur een kaarsje aan. Door de verschillende tijdzones in de wereld ontstaat hierdoor een golf van licht, zodat de wereld een beetje lichter wordt voor de mensen die hun kind hebben verloren en daarbij mogen beseffen dat zij niet alleen zijn met hun verdriet. Timo is een van de kindjes die deze dag worden herdacht, maar ook op andere dagen is Timo aanwezig in het gezin. Zo heeft hij een eigen hoekje in de huiskamer, waar foto’s staan, kaarsjes, zijn ingelijste omslagdoek en een urn met zijn as erin.
“Nina was drieënhalf toen Timo werd geboren en was ook aanwezig bij zijn crematie. Nadat we Timo meenamen uit het ziekenhuis was ze steeds bij hem, het drong pas later tot haar door dat hij dood was. Toen ze besefte dat haar broertje niet leefde zei ze tegen mijn moeder: ‘Oma, hij doet het niet meer hoor’. Zoals kinderen dat kunnen zeggen. Op de crematie hebben we Nina’s lievelingsliedje gedraaid, Geronimo van Shepherd. Ze had net nieuwe schoenen gekregen met van die lichtjes erin en stond daar te dansen. Prachtig vonden we dat, en zo ontroerend. Lotte is geboren na Timo, en die is nu vijf. Ook zij weet heel goed wie Timo is, maar het hele verhaal zal ze pas later begrijpen. Daarvoor is ze nog te jong.”
'Ik heb gegild, geschreeuwd, ik was hysterisch'
De geboorte en tevens sterfdag van Timo staan bij Brenda en haar man Marcel in hun hart gegrift. De tranen vloeien rijkelijk als Brenda haar verhaal doet. “De pijn is na zeven jaar weliswaar minder maar als we over die dag praten is het weer net alsof het gisteren was. Ik had Nina al en was 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Het schoot al lekker op, alles ging prima, en ik moest die week voor een routineonderzoek naar de verloskundige. Ze maakte een echo en kon geen hartslag vinden. Zij bleef heel rustig, dus ik ook. We moesten wel even naar het ziekenhuis zei ze, en ik reed met haar mee in haar auto. Ik heb Marcel gebeld, maar die was verderop in het land voor zijn werk, dus dat duurde even. Mijn vader kon wel meteen naar het ziekenhuis komen, terwijl mijn moeder bij Nina bleef. In de behandelkamer van de gynaecoloog werd weer tevergeefs gezocht naar een hartje, maar ons kindje was dood. Ik heb gegild, geschreeuwd, ik was hysterisch. Mijn vader zat erbij, die arme man, die was er ook helemaal mee aan. Zijn vader, mijn opa, lag ook nog op sterven.”