Brenda en Marcel verloren hun zoontje Timo
Vervolg voorpagina
“Toen Marcel er ook was moesten we formulieren invullen, over wat we wilden; wel of geen obductie, wilden we afdrukken van handjes en voetjes, we moesten een naam bedenken. Ik geloof dat Marcel dat allemaal op zich heeft genomen, ik was letterlijk buiten mezelf van verdriet. We mochten naar huis, het was inmiddels avond en donker en in mijn dikke buik was het helemaal stil. Ik kreeg een pil mee om de weeën op te wekken. Het zou een dag of vijf duren voordat de bevalling op gang zou komen. ‘s Nachts werd ik wakker van de buikpijn en ik had ook al wat bloedverlies. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat de bevalling was begonnen. Ik kreeg een ruggenprik om geen pijn te voelen dus mijn lijf deed het werk, maar ik was er zelf niet bij. Zo voelde dat. Timo werd geboren, een puntgaaf mannetje, nog helemaal warm. Hij was aan de kleine kant, hij was ook vier weken te vroeg, verder zat alles erop en eraan. Ik heb hem op mijn borst gehad, hij is onderzocht en aangekleed, ik heb zelf een plukje haar afgeknipt en toen mocht hij met ons mee naar huis. Uit de obductie bleek dat er een knoop in de navelstreng zat, waardoor hij aan zuurstofgebrek is overleden. Ik had hem de week ervoor nog gewoon gevoeld en ook de een na laatste echo was prima geweest. Gewoon dikke vette pech dus, dit had niemand kunnen zien of voorkomen.”
Opa op sterven
Alsof de nachtmerrie nog niet heftig genoeg was overleed de dag na Timo ook Brenda’s opa. “Ik hield heel veel van mijn opa, maar die man was negentig en had letterlijk een vol leven geleid, terwijl dat van Timo nog niet eens was begonnen. Ik vond dat ongelooflijk dubbel. Later bedacht ik me dat opa zijn achterkleinkind heeft kunnen dragen naar de hemel. Ze waren beiden niet alleen. Dat vind ik een mooie gedachte.” Brenda is naar de uitvaart van haar opa gegaan, ook al had ze net de crematie van Timo achter de rug. “Marcel had wel aangegeven dat ik liever geen vragen wilde, maar toen ik er was, was het toch wel heel fijn om een knuffel te krijgen en om bij familie te zijn.”
Lieve mensen
Ondanks alle ellende waren er gelukkig ook veel lieve mensen om hun heen. “We zijn ontzettend goed ondersteund door de uitvaartverzorgster, die heeft ons heel veel uit handen genomen. Ook kregen we een kraamhulp uit Waarland nadat Timo en ik uit het ziekenhuis waren gekomen, ik kende haar van het dorp en daar heb ik veel steun aan gehad. Mijn ouders en schoonouders hebben zoveel gedaan voor ons en ook mijn vriendinnen zijn langs geweest, Marcels vrienden en de buren met wie we close zijn. We waren namelijk ook trotse ouders die hun mooie kindje wilden laten zien.”
Na Timo wilden Brenda en Marcel graag weer zwanger worden maar dat lukte niet. Ik besefte me dat zolang het in mijn hoofd niet goed zat - ik had nog zoveel onverwerkt verdriet - mijn buik ook leeg zou blijven. Ik ben naar de huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen naar een coach. Dat heeft ontzettend goed geholpen om alle pijn en verdriet te kunnen handelen.”
Niet onbezorgd
Ze raakte zwanger van dochter Lotte maar die zwangerschap was verre van onbezorgd. "Ik was ontzettend ongerust en onzeker, kon er helemaal niet van genieten. Toen ik tot overmaat van ramp het kindje niet meer voelde met 32 weken ben ik met gierende banden naar het ziekenhuis gegaan. Ik liep daar al bij de verloskundige dus kon meteen terecht. Ik kreeg een spoedkeizersnede en Lotte werd te vroeg, maar verder wel helemaal gezond geboren. Ik kon gelukkig wel van haar genieten. Die eerste weken dat zij in de couveuse lag vond ik zelfs wel geruststellend. Er werd voortdurend op haar gelet, ze was in goede handen.”
Ik heb drie kindjes, twee meiden hier bij me en een mannetje tussen de sterren”, sluit Brenda met een glimlach af. "Ik ben er altijd heel open over, vind het fijn om over mijn kinderen te praten. Dit is mijn verhaal en ook dit hoort bij ons leven.”
