Een leven in beeld
Cor ‘troubadour’ Robbemond (1952 – 2022)
'Flats en fabrieken, dat is niet direct wat hij wil. Liever hoog gras en zijn hobby’s: die houden hem stil.' Zomaar een stukje tekst uit het nummer ‘Peet Berg’s Poldermansbloes’, geschreven door de op 13 september overleden Cor Robbemond, alias muzikant Bobby Sunrise.
De woorden zijn min of meer kenmerkend voor de liefde van Robbemond voor de polder, beter gezegd het Maasdijkse buitengebied. Vanuit zijn geboortewoning aan de Tuindersweg, waar hij op 24 februari 1952 het levenslicht zag, liep en speelde hij er als kind regelmatig. Hij vond er de vrijheid, onbezorgdheid en met name ook rust die hij in zijn latere leven soms zo zou missen. De melancholie en het verlangen naar die onbezorgde jeugdjaren, de innerlijke stilte én het Maasdijk van toen schetste hij ook zeer treffend in het muzikale hoogstandje ‘De Regenput’.
De Troubadour, zoals zijn muzikale bijnaam luidde, was het oudste kind van vader en transportondernemer Arie Robbemond en moeder Willy Kleijwegt. Omdat Cor als kind goed blijkt te kunnen leren, verkiest hij de Kweekschool boven een carrière in het bedrijf van zijn vader. Toch komt hij uiteindelijk wél in de onderneming terecht. De plotselinge dood van een toenmalige jeugdvriendin in 1970 hakt er enorm bij hem in. Hij besluit zijn studie tot onderwijzer af te breken en alsnog aan de slag te gaan bij zijn vader. Samen werken ze hard en bouwen ze aan een goedlopend transportbedrijf.
Kinderen
Halverwege de jaren ’70 leert hij zijn vrouw Corry kennen. Ze is de vriendin van zijn zus Atie, komt al regelmatig over de vloer in huize Robbemond en ze besluiten te trouwen. Het stel krijgt drie kinderen. Hun namen verraden de ontembare passie en liefde voor muziek: Journey (1978, vernoemd naar de bekende muziekgroep met de hit “Don’t Stop Believin’”), Armand (1980, vernoemd naar de zanger Armand, bekend van de hit ‘Ben ik te min?’) en Dylan (1982, vernoemd naar Cors idool Bob Dylan).
De beginjaren met zijn gezin worden de gelukkigste uit zijn leven. Het is thuis, zoals zoon Armand zegt, op een gezellige manier een huishouden van Jan Steen. Iedereen is welkom, alles kan in huize Robbemond aan de Tuindersweg in Maasdijk. Cor speelt daarbij de rol van vader met verve. Hij neemt zijn kinderen mee op de vrachtauto, speelt met hen en is er voor hen als er getroost moet worden. Als grote ontspanningsbronnen zijn er, naast het gezin, de muziek en de voetbal bij vv Maasdijk. En altijd zijn er in de buurt die eeuwige gitaar en mondharmonica, die hij - naast voor het thuisfront - samen met Bas van Buren, Ruud Verschoor en John Lamers ook inzet voor zijn bandje Bobby Sunrise & Friends.
Songwriter
Cor blijkt een getalenteerd muzikant en filosofisch aangelegd songwriter. Hij schrijft honderden liedjes, met daarin vaak opgesloten de rauwheid van het leven en de zoektocht naar liefde en geluk. Ook schrijft hij protestsongs, soms op verzoek van mensen of organisaties die hun standpunt via muziek duidelijk willen maken. Ze zijn bij de maatschappijkritische Cor aan het juiste adres. Hij vertolkt moeiteloos hun boodschap en gevoelens: fuck the establishment!
In 1985 overlijdt zijn door hem zo geliefde moeder. Het blijkt de aanloop van een zeer lastige fase in zijn leven. In het door hem geschreven eerbetoon aan zijn moeder, getiteld 'Ma', zingt hij onder meer deze veelzeggende strofe: 'De oorlog in mijn hoofd woedt onverminderd voort. Soms ben ik de weg kwijt. De buitenwereld lacht mij uit en zegt: díe is gestoord.'
In 1988 verkoopt hij zij bedrijf en gaat hij aan de slag als bedrijfsleider bij Pallethandel Dik Lievaart. Daar etaleert hij zijn kwaliteiten die hem een geschikte onderwijzer zouden hebben gemaakt: in no time geeft hij in meerdere talen op empathische wijze leiding aan de diverse jonge medewerkers, tot hij in 1998 definitief de handdoek moet gooien: hij wordt afgekeurd. De mentale uitdagingen eisen hun tol.
Kleinkinderen
In 1999 strandt ook nog eens zijn huwelijk met Corry. Toch is er soms ook goed nieuws: in 2010 wordt hij voor de eerste keer opa: kleinzoon Teun Arie Cornelis wordt geboren, vernoemd dus naar onder meer hemzelf. Er zouden nog zeven kleinkinderen volgen. De trots en liefde die hij ervaart voor zijn kleinkinderen toont hij met name zichtbaar op het lichaam: alle namen worden op zijn arm getatoeëerd. Emotioneel is hij helaas minder in staat zijn liefde voor zijn nakomelingen te tonen.
Er volgen in zijn leven nog enkele relaties, zoals met (wederom een) Corrie en later ook grote liefde Von, die hij tot haar dood in 2017 met onbegrensde toewijding verzorgt. Na haar overlijden verhuist hij moederziel alleen naar de Franse Vogezen. 'Het beloofde land', zo zegt hij zelf. Hij vindt er ogenschijnlijk eindelijk de rust waarnaar hij zo verlangt. Het vertrek uit Nederland zorgt er wel voor dat het contact met het thuisfront ernstig verwatert.
Wanneer hij in september 2022 vanuit Frankrijk voor een korte vakantie naar Duitsland vertrekt, slaat het noodlot toe. Tijdens de eerste avond aldaar voelt Cor zich niet goed. Hij belt zelf nog met 112, maar overlijdt - na in de ziekenwagen tevergeefs te zijn gereanimeerd - aan de gevolgen van een hartstilstand. Daarmee komt er een abrupt en plotseling einde aan een muzikaal, creatief, liefdevol, maar zeker ook intensief en gecompliceerd leven. Het is volbracht, de oorlog in het hoofd is definitief voorbij…
Fred Louter
Ook een Leven in beeld? Bel met Uitgeverij West Media op 0174-624212 en vraag naar René de Hoog.
