Politieke kopstukken
De kranten staan er vol van. Nieuwe politieke partijen, die meedoen aan de Haagse verkiezingen en daarbij komen ook de nodige nieuwe leden, die op hun kieslijst staan. Naast deze nieuwe namen, wie kent ze, staan er soms ook bekende ‘kopstukken’ tussen. Zij die hun sporen in de politiek, op welk vlak dan ook, hebben verdiend. De vraag doet zich hierbij wel voor: “Wat is de bedoeling om mee te doen aan de lokale verkiezingen en wat moeten deze kopstukken in een stad, die ze niet of nauwelijks kennen”?
Natuurlijk staat het iedereen vrij, het zijn democratisch verworven rechten welke we moeten koesteren, om een partij op te richten en kandidaten op een lijst te zetten. Daarnaast kan het soms slim zijn om een bekend iemand te strikken voor jouw politieke idealen, maar om deze persoon in plaats van lijstduwer meteen op een verkiesbare plaats te zetten?
Waar komen mijn (gezonde) twijfels toch vandaan? De eerste twijfel is het aantal partijen dat aan lokale verkiezingen deelneemt. Iedereen verdient een plekje en het staat alle kiezers vrij om op deze partijen te stemmen. Vaak gebruik ik de term ‘vele kleintjes een grote’, maar juist in deze context geldt het eigenlijk andersom. ‘Eén grote wordt vele kleintjes’, en daarbij wordt het bijna onmogelijk om fatsoenlijk de stad te besturen. Te veel verdeeldheid levert vaak geen goed resultaat en als men elkaar politiek gezien ook nog vliegen probeert af te vangen, is het slaan van bruggetjes erg moeilijk.
De tweede twijfel betreft de kandidaten, die op zo’n lijst staan. Als we ons alleen bepalen tot Den Haag, en daar ga ik voor, dan kunnen we ons afvragen: “Hoeveel kandidaten komen uit, of wonen in Den Haag en weten iets af van wat zich afspeelt in de afzonderlijke stadsdelen? Weten ze überhaupt dat we acht stadsdelen hebben?”
Natuurlijk zit je voor heel Den Haag in de raad, maar er spelen soms ook hele specifieke problemen in een stadsdeel en daar moet je ook over beslissen. Ga je dan af op de bewoners en luister je naar hen, en ga je ook op eigen onderzoek uit en fiets je door de wijken. ‘Zien is nog altijd geloven’ en voor de beeldvorming is dit erg belangrijk. Wat weten ze trouwens van ons mooie en groene stadsdeel Loosduinen?
De derde twijfel betreft de zogenaamde. ‘kopstukken’. Zij die hun politieke sporen hebben verdiend, maar schijnbaar opnieuw willen ‘schijnen’! Hopelijk schijnt hun licht de goede kant op.
Waarom moet dit zo nodig; wordt desnoods een raadsman en gebruik je ervaring, die door andere kandidaten kan worden gebruikt. We zijn nooit te oud om te leren, maar zelfs dat trek ik bij sommigen in twijfel.
Om een bekende cabaretier, de heer Bral, te citeren: “Waarom oude koeien uit oude sloten halen?” Zelfs jonge koeien uit pas gegraven sloten redden, is niet altijd de moeite - het sop - waard! Wil je indruk maken en laten zien hoe goed je partij en programma is of zoek je mensen die ertoe doen.
Partijgenoten die de straat op durven te gaan om burgers te ontmoeten; de participatieburger, die mogelijk op vele manieren teleurgesteld is, omdat participeren tot de voordeur wordt gewaardeerd, maar daarna word je in sommige gevallen lastig gevonden! Ik hoop dat alles helder en duidelijk is. Dat alles voor de verkiezingen boven water komt en niet, zoals ik gelezen heb, dat zaken wel eens ‘verdonk-eremaand’ worden. Wat beloofd wordt tijdens de verkiezingscampagne, moet wel gehonoreerd worden. Belofte maakt schuld en het moeten geen loze beloftes worden.
Politiek, zorg nu maar dat - voordat we mogen kiezen - alles klip en klaar is; helder en eerlijk geschreven. Ik hoop niet dat mijn eventuele vierde twijfel over bovenstaande bewaarheid wordt. Misschien toch een eigen Loosduinse partij oprichten!
Pjer Wijsman, voorzitter commissie Loosduinen