Ezel
Een half leven geleden deden wij een jeepsafari door de Sahara en dat was een groot avontuur. Niet zozeer door de jeep of de Sahara, maar door de ezeltocht die ze voor onze groep in petto hadden.
Mijn ezel had geen zadel op zijn rug, maar een kleedje. Dat schijnt bij ezels heel gebruikelijk te zijn, maar het leek mij een groot gemis en daarin kreeg ik gelijk. Bij elke stap die het dier zette, schoof ik met kleedje en al naar de rechter zijkant van zijn rug, totdat ik bijna naast zijn buik hing. Circusartiesten halen zo’n stunt per paard wel eens uit, maar dat is uit vrije wil en dat was hier bepaald niet het geval. Met een ferme zet onder mijn billen duwde de jongen die mijn ezel begeleidde me steeds weer terug die rug op. Ik kan u zeggen dat hij dat heel wat vaker moest doen dan mij lief was.
De bosjes in
Zo ploeterden we door. Wat het dier vervolgens bezielde, weet ik niet, maar waar de rest van de groep rechtdoor ging, sloeg mijn ezel ineens linksaf. Linea recta wat verdorde bosjes in en daar bleef hij staan. Geen beweging meer in te krijgen. Daar zat ik dan. Op een ezel en samen met die jongen in de bosjes. Ik vertrouwde het niet helemaal, maar wat moet je? Ik kon alleen maar hopen op een goede afloop. De jongen dacht er waarschijnlijk net zo over, want hij deed zijn uiterste best om het dier weer aan het lopen te krijgen.
Dat kleedje gleed steeds sneller weg
Uiteindelijk gaf de ezel zich gewonnen. We waren inmiddels flink op achter geraakt en in een soort van galop hobbelde ik achter de rest van de groep aan. Ik zal er verder niet over uitweiden, maar dat kleedje gleed steeds sneller weg en die jongen had er een hele klus aan. Laat ik het daar maar op houden.
We kwamen aan in een dorp en daar doemde een smal pad voor mij op dat loodrecht naar beneden de diepte inging. Aan weerszijden stonden heel leuke zandkleurige huisjes, maar daar heb ik maar weinig van meegekregen. De ezel begon aan de afdaling en ik begreep heus wel dat ik tegenwicht moest geven, maar ik ben niet handig in die dingen en ik wist niet of ik naar voren of naar achteren moest hangen.
Helemaal verkeerd
Ik ging naar voren hangen en al bij de eerste stappen had ik door dat dat helemaal verkeerd was. Langzaam maar zeker schoof ik steeds verder op in de richting van de nek van de ezel. Het was al geen pretje om naast zijn buik te hangen, maar dit viel al helemaal niet mee. Voor houvast wilde ik zijn oren nog vastgrijpen, maar dat deed ik toch maar niet. Je weet niet hoe zo’n beest daarop reageert.
Een eeuwigheid later kon ik eindelijk afstappen, tot mijn grote opluchting en waarschijnlijk ook tot die van de ezel. Hij kon er tenslotte ook niets aan doen. Ik aaide hem over zijn kop en fluisterde in zijn oor dat ik heel goed begreep wie de grootste ezel van ons tweeën was.