Lockdown
Tja, wat moet je bij een lockdown als er 's middags bij je thuis een theekransje is. Waar heen? Geen lunchroom, filmhuis of bijvoorbeeld kunstgalerie open. Het is weliswaar zonnig, maar het KNMI zegt dat het ijzig koud is. Onder nul. Een fietstochtje naar de Mall in Leidschendam? Een ritje van nog geen uur. In dat koopparadijs is het behaaglijk en er is coffee to go, weet ik.
Logisch toch dat ik naar de Mall of the Netherlands snak
Al snel krijg ik onderweg een paar ijshanden. Dom, handschoenen vergeten. Dan maar fietsen met een hand aan het stuur en de andere in m'n zak en wisselen. Toch wel linke soep met een hand sturen met al het snelverkeer op de smalle Voorweg. Ondanks het steeds wisselen van hand heb ik op een gegeven moment geen gevoel meer in mijn vingers.
Logisch toch dat ik naar de Mall snak. Goddank, ik ben er. Even later beginnen mijn vingers heel gemeen te tintelen. Ik heb het niet meer. Na een rondje Mall beland ik bij lunchroom Anne&Max. Uiteraard gesloten, maar wel coffee to go, lees ik. Direct valt mijn oog op twee riante stoelen zonder rood-wit afzetlint. Een plek voor mij, juicht mijn binnenste. "Ober, doet u mij maar een overheerlijke cappuccino to go." "Alstublieft meneer," zegt de man even later. "Met liefde bereid. Geniet ervan."
Ongetwijfeld Italiaanse wortels, denk ik. Ik stel mijn mobiel in op muziek. Met 'Das Lied von der Erde' van Mahler in mijn oortjes laat ik mijn gedachten de vrije loop. 'Dunkel ist der Nacht, ist der Tod' hoor ik Vickers ingetogen zingen. In deze bizarre tijd zeer toepasselijk, schiet het door mijn hoofd. Even later komt een man naar me toe en zegt: "Wat een heerlijk plekje hebt u gevonden, meneer. Ik kom gezellig bij u zitten."