'Ons Land' geeft kolonisatie gezicht
De tentoonstelling Ons Land toont aan de hand van acht familieverhalen de complexe en vaak pijnlijke kanten van de Nederlandse koloniale geschiedenis. Het is een gezamenlijk project van het Indisch Herinneringscentrum (IHC) en het Moluks Historisch Museum (MHM). Vanaf dinsdag 8 februari is Ons Land te zien in Museum Sophiahof in Den Haag.
Ons Land laat via de acht familieverhalen direct betrokkenen aan het woord, volgt ze in hun levens in de voormalige kolonie, hun aankomst in Nederland en hoe het hen verging. Bij de selectie van de families is gestreefd naar optimale diversiteit en veel verschillende ervaringen en perspectieven. De verhalen worden in beeld gebracht met vaak nog niet eerder getoonde objecten, foto's en filmbeelden van onder meer interviews met ooggetuigen en hun nakomelingen. De bezoeker wordt op deze manier meegenomen naar de koloniale samenleving, de Tweede Wereldoorlog, de periode die in Nederland bekend staat als Bersiap en de Onafhankelijkheidsoorlog. Directeur van het IHC, Yvonne van Genugten: ‘We willen hiermee laten zien dat ons koloniaal verleden invloed heeft op de samenleving van vandaag. Met de tentoonstelling willen we aanzetten tot een gesprek over onze gezamenlijke koloniale geschiedenis en de doorwerking ervan."
MHM-directeur Henry Timisela vult aan: "Met Ons Land claimen we niet hét verhaal over dekolonisatie te presenteren, maar die te belichten vanuit verschillende perspectieven en door de bril van de vertellers."
'Wij kregen als kinderen mee dat er geen thuis was in de wereld'
De geportretteerde Ineke van Liefland (1941) vertelt in de tentoonstelling over haar familiegeschiedenis: "Ik weet niet beter dat mijn vader aan de Birma-Spoorlijn heeft gezeten… Mijn vader is wat ze nu dus zeggen iemand met een PTS-syndroom. Dat heeft mijn leven bepaald." En Nancy Jouwe (1967) over haar vader, Papoea-voorman Nicolaas Jouwe: "Wij hebben als kinderen altijd een beetje meegekregen dat er geen thuis was in de wereld. Dat was een ongeschreven boodschap."
Aan het einde van de tentoonstelling richt de focus zich op de jongere generaties: hoe interpreteren en herontdekken zij de verhalen van hun (voor)ouders? In de tentoonstelling is Xanterra Manuhutu (1974) aan het woord: "Mijn grootvader was een KNIL-soldaat en diende Nederland, mijn vader voerde gewapende actie voor een vrije Zuid-Molukken. Als derde generatie Molukker zal ik zorgen dat die verhalen niet verloren gaan."
De tentoonstelling Ons Land zal de komende jaren de vaste kern vormen van de programmering van Museum Sophiahof.