Aan de slag kunnen als scenarioschrijver is zijn grootste wens
Onbekend maakt onbemind, luidt het spreekwoord. Als dat zo is, zou je ook kunnen stellen: bekend maakt bemind. Dat begint met iemand beter te leren kennen. Bijvoorbeeld de vluchtelingen/statushouders die momenteel wonen in de noodopvang aan boord van de Lady Anne. Zoals Mohammed Sido (33)
Chrit Wilshaus
Zijn hoofd zit vol met ideeën voor verhalen. Verhalen voor films of televisieseries om precies te zijn. Want Mohammed is scenarioschrijver. Schrijven is wat hij het liefst doet. Vrienden die hij vertelt over wat hij bedenkt, zijn daar altijd enthousiast over. Alleen, hoe pak je dat aan? Aan boord van de noodopvang kan hij volgens eigen zeggen niet schrijven omdat hij daar de ruimte niet voor heeft. Auteurs als Tolstoi en Agathe Christie mag hij graag lezen en zijn een inspiratiebron voor hem. “Niet om ze te imiteren maar om van te leren”, benadrukt hij. “Ik weet zeker dat mensen zullen houden van wat ik schrijf.” En wat de genres betreft, is hij ook van alle markten thuis, zo blijkt. Een thriller, fantasy of misschien toch een comedy. Maar ook voor een liefdesverhaal draait Mohammed zijn hand niet om.
Tegenstander van Assad
Mohammed is Koerdisch en groeit op in de Syrische stad Aleppo. Later verhuist hij met zijn familie, één broer en vijf zussen, naar een kleinere stad. Op school speelt hij graag toneel. Gaandeweg ontdekt hij dat hij schrijver wil worden. Niet zozeer van boeken of journalistiek maar van films en series. Hij schrijft een script maar door de oorlog die uitbreekt komt van uitvoering niks meer. Bovendien verslechtert de situatie voor hem dan als Syrische Koerd. Net als alle andere mannen ontkomt hij niet aan het vervullen van zijn dienstplicht. Hij is een faliekant tegenstander van het regime van Assad en wil daarom vluchten. Maar dat is riskant; als het ontdekt wordt, loopt hij de kans in de gevangenis te belanden met alle mogelijke gevolgen van dien. Uiteindelijk lukt hem toch. Op goed geluk belt hij bij familie aan. Daar kan hij een paar dagen blijven. Vervolgens gaat hij naar zijn ouderlijk huis maar na een maand moet hij ook daar weg omdat hij kans loopt in het Koerdische leger te moeten dienen. Doordat zijn vader zo slim is om een week bedenktijd te vragen, heeft hij kans weg te komen.
Niet gerespecteerd
De tijd gaat dringen en er moet nu echt iets gebeuren. Al snel komt Mohammed tot de slotsom dat hij het beste naar een zus kan gaan die in Irak woont. Ook de uitvoering van dat plan heeft de nodige voeten in de aarde maar uiteindelijk lukt het hem daar te komen. Gedurende twee jaar werkt hij er in een hotel. Pogingen om iets anders te gaan doen, lopen op niets uit. Hij waagt het er opnieuw op. Deze keer is Turkije zijn bestemming. Maar zijn verwachtingen komen niet uit. "Het voelde als een gevangenis. Bovendien werden we als Koerden niet gerespecteerd.” Mohammed besluit dan naar Europa te gaan. Hoe dat (verder) ging, leest u in de uitgebreide versie van dit artikel op www.rodi.nl/maassluis.
Dit is het achtste deel van een portrettenreeks over vluchtelingen/statushouders die op de Lady Anne verblijven