Stijl
Toen ik mijn vinger van de deurbel haalde ging de voordeur al open. Een man in een bruingeel geruite korte broek en zwarte polo, met de tekst ‘Age doesn’t matter’, stond in de opening, en keek mij vragend aan. Mijn verbazing was groot. Ik had de man in het geheel niet verwacht. ‘Ik kom voor Lies,’ zei ik. ‘Die is in de keuken,’ sprak de man geaffecteerd. Ik legde uit wat de reden was van mijn bezoek en derhalve een afspraak had met Lies. ‘Kom er dan maar even in,’ noodde hij.
Samen met Lies had ik langgeleden een leesclub opgezet. Eens in de zoveel tijd kwamen we bij elkaar om de voortgang en de sfeer ervan te bespreken. Soms waren enige verbeteringen of variaties nodig om de spanning erin te houden bij de leden. Slechts een enkele keer nodigden we een schrijver van naam uit. Die gaf dan een korte duiding van zijn boeken, vooral waarom hij het boek geschreven had en hoe hij daartoe gekomen was. Na afloop kreeg hij een boekenbon en een fles goede wijn. Dankbaar verliet de schrijver de woning van de gastheer en gastvrouw waar de leesclub met elkaar in gesprek was ... het boek besprak dat eenieder gelezen had. Lies en ik waren afwisselend gespreksleider. Lies was single en juist daarom bevreemdde het mij dat de geaffecteerde stem in de deuropening stond.
Binnengekomen zag ik dat de altijd zo huiselijk ingerichte huiskamer flink door elkaar geschud was, zeg maar gerestyled. Nieuw tapijt, hoogpolig. Origineel antieke meubelen en van die dikke velours gordijnen. Het geheel stijlvol opgezet. Maar het huiselijke was verdwenen.
De man was naar de keuken, achterin het huis, gelopen en even later kwam Lies de huiskamer in. ‘Ja hè, het is een beetje anders geworden,' zei ze. 'We, Sjaak en ik, vonden dat er best wat stijl aangebracht kon worden.' Ze zag aan me dat ik verbouwereerd was. ‘Een tijdje terug hebben Sjaak en ik elkaar ontmoet en het klikte meteen tussen ons. Zo goed, dat we besloten samen in dit huis te gaan wonen.' Ik knikte slechts.