S C H U I N E B A K K E N
Een bloedwarme dag op een zomers terras. Fietsers kwamen langs in shorts en brachten onder het rijden hooguit een fles met water naar hun mond.
De vier vrouwen die al keuvelend op het redelijk volle terras belandden gingen overduidelijk zitten om gezien te worden. Eén vrouw stiftte met losse pols zonder spiegeltje haar lippen vuurrood. Eén vroeg met schelle stem de ober om een hele fles rosé. De andere vrouwen stemden daar zonder inspraak mee in. Dit was kennelijk hun gewoonte.
Het ging er meteen luidruchtig aan toe. Er werden nieuwtjes uitgeruild over hun nieuwe kapper, die er behoorlijk smakelijk uitzag. Maar ja, zijn vrouw stond ook in de salon. Dus…
Een andere vriendin van hen ging sinds kort vreemd en was met haar nieuwe liefde plotseling naar Ibiza vertrokken. Voor haar werk! De dames lachten zachtjes, zij wisten overduidelijk beter. En… nee haar man had niets door, die dacht echt dat ze daarheen was vanwege de verkoop van haar cosmetische product. Waarover de dames het unaniem eens waren: dat je haardos van dat spul niet voller werd. En nog duur ook!
De omgeving luisterde tot nog toe geïnteresseerd mee. Want de vrouwen spraken verre van bedeesd.
De ober bracht de gevraagde fles, schonk de glazen vol en verdween met een notitie voor een paar porties bitterballen.
Een van de vrouwen nam een slok en pakte een sigaret uit haar tasje om die uitdagend om zich heen kijkend op te steken.
"Dat mag hier want het terras is aan één kant open," zei een van de vriendinnen die ook een sigaret aanstak. De geur verspreidde zich over het terras en een paar mensen trokken afkeurend hun neus op, waarop vrouw numero vier luidkeels meldde: "En nu schuine bakken!"
Bezoekers spitsten hun oren.
De ‘dames' giechelden en gingen op fluistertoon verder.
Catharina Reynolds