Kinderloos
Hoe zou het leven zijn zonder (klein)kinderen? Is dat een gemis dat altijd blijft hangen, een zeurderige pijn van verlangen, dat nooit werkelijkheid zal worden? Ooit vroeg een lieve dame, ze leest dit en weet wel dat ik haar bedoel, er eens over te schrijven: over ongewenst kinderloos zijn. Zij die bewust geen kind willen, zullen hier best een goede reden voor hebben, maar zij die ze niet mochten krijgen moeten leven met het besef en dat kan zwaar zijn. Ik zie mijn zonen met hun dochters en mag me dus opa voelen. Ik zie hoe mijn vrouw geniet van het oma-zijn. Ik maak mee als opa dat het weer heerlijk is als de kids aan het einde van een oppasdag naar huis gaan, zodat opa bij kan komen van toneelspelen, liedjes zingen, over de grond kruipen, tekenen, huilpartijen, vieze luiers en wat niet meer. Nu worden de meisjes groter en wordt oppassen steeds leuker. Opa krijgt, indien nodig, een standje en moet dit gelaten ondergaan. "Kijk, opa, zo moet je dat doen!” zegt Annemijn van 9 en leert mij iets op te zoeken op de tablet. Marlijn van 3 wil niet dat ik haar help met het bouwen van een huis van Lego, ze kan het zelf veel beter. Ik knik dan en doe een stapje terug. Het is geweldig om ze te zien opgroeien tot zelfstandige mensen met nieuwe, frisse ideeën. Ja, die mazzel heb ik, maar als je dat niet hebt? Je zult moeten accepteren dat jouw ouder worden er anders uitziet. Je zult een ander soort geluk moeten vinden, het liefst dan met iemand waar je graag bij wilt zijn. En heb je ook die niet, ga dan alsjeblieft niet in je eenzaamheid zitten kniezen, maar ik weet dat dat niet gemakkelijk is. Toen mijn jongste kleindochter Emelie geboren werd, heb ik de kinderloze Miny en Hemmie tot co-opa en oma verklaard. Daar hebben zij en ik nooit spijt van gehad, integendeel! Ik wens dat ieder nieuwe ouder dit ook doet! Je zult zien hoezeer dat gewaardeerd wordt!