Jeanne d’Arc
Als tiener kwam ik regelmatig in Frankrijk met mijn ouders. Op een mooie dag aten we ons bammetje in een klein dorpje genaamd Domrémy-la-Pucelle. Daar bleek ene Jeanne d’Arc te zijn geboren in 1412. Haar geboortehuis stond er nog. Ik ben er in geweest en wist niks over haar.
Als veertiger bevond ik mij in Rouen, alwaar ik een broodje at, toevallig naast de plek waar deze heilige op de brandstapel is geëindigd. Ik verdiepte mij in haar verhaal en kon mijn oren en ogen nauwelijks geloven. Samenvatting: boerendochter krijgt vanaf haar 13e visioenen, gaat op eigen houtje in mannenkleren naar de kroonprins, krijgt hem te spreken op haar 17e, vertelt hem over haar goddelijke opdracht en krijgt de mogelijkheid om zich bij zijn leger te voegen. Haar dapperheid zette zijn mannen aan tot grote daden; de onoverwinnelijke Engelsen werden keer op keer verslagen. Iedereen was superblij met haar - behalve de Franse machthebbers. Die namen haar gevangen, verkochten Jeanne aan de Engelsen die haar voor een kerkelijke rechtbank lieten verschijnen - vanwege ketterij. De ‘rechtbank’ was geïnstrueerd en eigenlijk stond haar veroordeling al vast. Maar Jeanne bleek een heel schrander meisje, die precies de goeie antwoorden gaf, waardoor ze haar niet konden veroordelen. Desondanks stierf ze op de brandstapel, 19 jaar jong. Met als enige echte aanklacht: ze droeg mannenkleding.
Als vijftiger concludeer ik dat de kledingwinkels van Dijk en Waard weer open mogen. En dat vrouwen straffeloos in Franse of Engelse mannenkleren kunnen rondhopsen. Dankzij Jeanne d’Arc!
PS Terwijl ik dit schrijf hoor ik op de radio ‘Maid of Orleans’ van OMD. Toeval?