Cruijff, de wandelaar en de Rietzanger
Mijn knie geeft sinds zondag aan dat ik teveel doe. Ik klus mij al maanden een ongeluk. Om met Christiane Beerlandt te spreken “Stop eens met dat halsstarrige doorzetten en neem eens wat rust. Je knie belet je nu door te stappen”. Nu zou ik vandaag naar mijn oude werkgever. Een fijne ex-collega gaat binnenkort met pensioen en had me verheugd op een weerzien met alle collega’s tijdens zijn afscheidsreceptie. Zeer tot mijn spijt afgezegd. Staan of autorijden is een uitdaging. En zo dwingt een halsstarrige knie dit mens tot rust. Daar zat ik dan, de maniakale klusser, nabij thuis aan de waterkant in het riet mijn zonden te overdenken. Ik maak wat foto’s van een struik naast mij met wel 30 vlinders. Op het moment dat ik wil opstaan uit het hoge gras, net nadat ik mijn plaatjes controleerde, laat een wandelaar me met de woorden ‘Niet schrikken” te barsten schrikken. Hij verontschuldigt zich uitgebreid en we lachen het samen weg en hij vervolgt zijn weg. Als ik hem nakijk zie ik dat hij het postuur heeft van de collega die vandaag afscheid neemt. Ook een fervent wandelaar trouwens. Ben ik toch ineens even in Den Helder.En met dank aan #14, blijkt zo’n middag met wat nadelen zomaar om te kunnen vallen naar voordelen. Zodra ik nogmaals heb bedacht om op te staan hoor ik een Rietzanger. Hij is geweldig in paniek. “Zo’n lange Meeuw” denkt dat kleine bruine vogeltje vast, “kan niet goed zijn”. Herkenbaar, want dat heb ik ook elke morgen als ik mijzelf in de spiegel zie. Kortom, ik blijf laag nabij het riet. Mijn rust moet er toe leiden dat het beestje naderbij komt. Zoals dat gaat bij Rietzangers. Ze zijn nieuwsgierig en dat gedrag leidt er toe dat ze langs de rietstengels omhoog kruipen totdat ze volledig zicht hebben op datgeen hun habitat meent te moeten verstoren. Ik wacht geduldig af tot meneer Rietzanger bovenin zit. Zou dat mooie plaatje eindelijk eens lukken? Want die Rietzangers hebben wel één fotografische bijzonderheid, er zit altijd een rietstengel extra in beeld. Nooit eens lekker ‘vrij zitten’ zoals wij vogelfotografen onderling dat noemen.
En alsof de Duvel er mee speelt lukt het vandaag (bijna) wel. Na 10 minuten is het raak. Een magistraal plaatje maakt me blij, heel blij. Kip ik heb je! Oh nee, Rietzanger ik heb je!
Als ik opsta zingt het in mijn hoofd.
(Voor de ouderen onder ons, de melodie is van het Cocktail Trio. Kangoeroe eiland. 1960. Mijn hemel ik ben oud… )
Op een dijk in Oudkarspel
Waar je Rietzangers vindt
Zoekt een Rietzanger-moeder
Naar haar Rietzanger-kind
(Met zijn allen nu!!)